در کتاب «آداب تعلیم و تعلم در اسلام» پیرامون نحوه تعامل اساتید با شاگردان مطالب فراوانی را ذکر نموده که به دلیل رعایت اختصار فهرست‌وار به برخی از این موارد اشاره می‌نماییم:حسن خلق و فروتنى در برابر شاگردان،کوتاهی نکردن در رسالت و وظیفه تدریس،شهامت معلم در اظهار حق، و جلوگیرى از تخلف،ایجاد خلوص نیت در شاگردان و تأکید به مقام والاى علمى در سایه ایمان،
تشویق و ایجاد شوق و دلبستگى به علم و دانش در شاگردان،
لزوم مواسات و دلسوزى معلم نسبت به شاگردان،
استفاده از روش‌هاى مختلف براى منع از تخلف شاگردان،
تفقد از احوال دانشجویان در صورت غیبت شاگرد از جلسه درس،
القاء مطالب علمى باید در خور استعداد شاگردان باشد،
طرح مسائل دقیق و پرسش کردن از شاگردان و آزمایش هوش،
احترام به شخصیت شاگرد و اعتراف به اهمیت افکار او،
رعایت مساوات در التفات و محبت به شاگردان،
حساب شده بودن نگاه استاد به شاگردان به هنگام تدریس،
احترام ویژه به شاگردان نخبه و قدردانى از آنها،
پرهیز از طرح مباحث حاشیه به دلیل حفظ نظم کلاس،
رفق و مدارا در مورد کیفیت پاسخ به پرسش‌هاى شاگردان،
توجه و محبت نسبت به شاگرد تازه وارد،
اعتراف به عجز و ناتوانى در مسائلى که به آنها احاطه ندارد،
اعلام پایان یافتن درس تا کسانی که کاری دارند و به احترام استاد کلاس را ترک نکرده‌اند به کار خود برسند،
درس‌ها با نصایح اخلاقى پایان گیرد،
فرصت دادن پس از پایان گرفتن درس جهت پاسخگویی به سوالات و ابهامات درس[ ر.ک: حجتی، سید محمد باقر، آداب تعلیم و تعلم در اسلام، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، بیستم، 1374، ص 226-289.].