گفتنی است کسانی که به مقدسات و علما توهین همگی یکسان نیستند:
بعضی به علت مشکل یا حادثه ناگواری که برایشان پیش آمده به جهت کم‌تحملی اقدام به توهین به مقدسات یا انقلاب اسلامی می‌نمایند.
برخی به علت این که اغفال شده‌اند و اطلاعات کافی ندارند اقدام به توهین می‌نمایند.
برخی کینه‌توز هستند و از هر فرصتی برای بدگویی استفاده می‌کنند.
وظیفه ما در قبال هر یک از سه گروه مذکور از نظر شکلی و محتوایی مختلف می‌باشد پس قبل از هر چیز در این مسئله انسان باید موقعیت شناس باشد.
در برخورد با گروه اول باید مدتی سکوت نمود و خود را به تغافل زد زیرا بعد از فروکش شدن خشم و عصبانیت، از عمل خود پشیمان می‌شود.
در فقه اسلامی، جملاتی که حتی در حد ارتداد است اگر از شخص در حال خشم و عصبانیت صادر گردد مورد چشم پوشی است و حکم ارتداد بر چنین شخصی بار نمی‌شود.
اما وظیفه ما در قبال گروه دوم، اقدام به نصیحت و اطلاع رسانی صحیح است؛ یعنی اگر احتمال تأثیر بدهیم باید به بحث منطقی وعلمی با این‌گونه افراد بپردازیم و نکته مهم این است در مقابل هر ادعایی که می‌کنند مطالبه دلیل نماییم و به صرف این که فلان مسئله و شایعه درست است چون همه می‌گویند قانع نشویم. البته خود ما نیز باید برای تمام ادعاهای خود دلیل منطقی و قانع کننده داشته باشیم.
طبیعتاً اگر اطلاعات ما در آن موضوع کم باشد یا شیوه بحث و گفت‌وگو و مناظره را به خوبی ندانیم یا از قدرت بیان کافی برخوردار نباشیم بهتر است شخصاً وارد بحث نشویم و او را به فرد دیگری که از عهده این کار بر می‌آید معرفی کنیم.
اما نسبت به گروه سوم که معاند و هرزه‌گو هستند بهترین کار پرهیز از برخورد و گفت‌وگو با این‌گونه افراد است. سخن منطقی با این‌گونه اشخاص اثر بخش نیست. گوش دادن به یاوه‌گویی‌های آنان نیز اعصاب انسان را خرد می‌کند. پس بهتر است از سخن و حرف و معاشرت با این اشخاص دوری نمود.
در هرصورت باید توجه داشت که بی‌تفاوتی دانشجو نسبت به مسائل پیرامون خویش خصوصاً در زمینه توهین به مقدسات پسندیده نیست و در مواردی که شخصاً از توانایی تأثیر‌گذاری برخوردار نیستید موارد را با دانشجویان قوی‌تر و یا مسئولین دانشگاه درمیان گذارید و از آنها بخواهید تا از راهکار‌های قانونی با این قبیل افراد برخورد نمایند.