آیت الله مروجی طبسی پاسخ می دهند:

امامان معصوم(ع) از زمان ظهور امام عصر(ع) با خبر هستند؟

ابن کثیر می گوید: مهزم به امام صادق(ع) عرض کرد: آقا ظهور چه زمانی است؟ امام فرمود کسانی که وقت تعیین می کنند، دروغ گویند و کسانی که عجله دارند خود را به هلاکت می اندازند.

خبرگزاری شبستان: آیت الله نجم الدین مروجی طبسی، مدرس مرکز تخصصی مهدویت در برنامه “نشان صبح” به بررسی توقیت و تعیین وقت برای ظهور امام عصر(ع) می پردازد.

ابوحمزه می فرماید: از امام باقر(ع) شنیدم خداوند عزوجل برای این امر وقتی تعیین کرده که آن هم در سال هفتاد هنگامی که امام حسین(ع) به شهادت رسیدند. ولی خداوند بر اهل زمین غضب کرده و این تعیین وقت را تا سال 140 به تاخیر انداختند و ما این را به شما گفتیم و شما رفتید و منتشر کردید. در حالی که ما به شما گفتیم تا رازی باشد ولی شما پرده را کنار زدید. بعد از این جریان خداوند وقتی را تعیین نکرد.

این امر چیست و مبدا تاریخش چیست؟ سبعین از هجرت است از بعثت یا غیبت است؟ که علامه مجلس فرمود: ممکن است ما بگوییم مبدا هجرت است و این سبعین اشاره به قیام مختار است چون حرکتی که مختار آغاز کرد، مقدمه این بود که ریشه شجره ملعونه را بکند، تندباد عظیم و موج قوی بود و امومیین خیلی ترسیدند و می رفت که ریشه استیصال بنی امیه و بازگشت حق به اهلش باشد.

ایشان یک حاشیه و تعریضی دارند و می گویند هر چند هدف مختار صحیح نبود اما نتیجه کارش می رفت که به نفع اهل حق باشد. البته نظرشان را نمی پذیریم زیرا ما معتقدیم که کار مختار مورد تایید امام معصوم بود، بنابراین سبعین اشاره به قیام مختار و مبدا هجرت است. به دلیل اینکه کشته شدن مختار در سال 67 بود.

بعد در ادامه می فرماید: اربعین و مائه اشاره به ظهور امر صادق آل محمد(ع) است زیرا فارغ التحصیلان مدرسه امام جعفر صادق(ع) شرق و غرب عالم را گرفته بودند و یک سری از اهل بیت(ع) احساس قدرت و اقتدار می کردند و علیه حکومت عباسیون قیام های متعددی بود.

حکومت از اقتدار امام ترسیده بود. به طور مثال مناظره ابوحنیفه با امام صادق(ع) در حضور منصور دوانیقی همه را ترسانده بود. به طوری که منصور قبل از جلسه به ابوحنیفه می گوید کاری کنید که نگاه ها متوجه امام است و مردم شیفته امام هستند. سوالات سخت را آماده و مطرح کنید و امام را محکوم کنید و ابوحنیفه بعد از جلسه می گوید: فقیه تر از این بزرگوار من ندیدم و وقتی وارد شدیم امام صادق(ع) هیبتی داشت که مانع از این شد که عرض ارادت به منصور کنم و …

بنابراین بنا بر نظر مرحوم مجلسی سال 140 اشاره به ظهور امر امام صادق(ع) و انتشار فرهنگ اهل بیت(ع) دارد و پیامدش هم قیام بعضی از علویون است.

مرحوم مجلسی در علت بیان این ضروریات می فرماید: اینها همه اشاره به تقدیری است که مکتوب شده است. هر چند نمی دانیم چی بوده و تغییر کرده است.

مطلبی را بعضی نقل می کنند و توجیه کردند که قرار بود تا امر فرج 70 باشد و بعد 140 شد. بعضی گفتند اگر علم ازلی خدا به قتل امام حسین(ع) در چنین تاریخی نبود، خداوند 70 هجری را به عنوان سال فرج قرار می داد و اگر نه این بود که خدا می دانست که برخی شیعه ها افشای اسرار می کنند. 140 را فرج قرار می داد. البته مجلسی می فرماید این توجیه خوب نیست.

و باید گفت که ما مساله بدا داریم و عقیده به آن داریم. اما اراده خدا چیز دیگری است و ممکن است شرطی داشته باشد. پس این توجیه درست نیست.

بک بار قرار بود 70 باشد یک بار هم قرار بود سال 140 باشد. امام فرمودند: ما نقل کردیم اما پرده را کنار زدید. علامه مجلسی می گوید: آیا علم واقعی بود؟ یعنی ما گفتیم فلان تاریخ اما باید بدانیم بدا هم در آن مساله وجود دارد. ما اخبار غیر بدا را بر شما گفتیم. مثل ظهور بنی عباس. گفتیم به روی کار می آیند و حکومتشان طولانی است. شما این را پخش کردید. همین باعث شد اینها به طمع بیفتند و مردم را اذیت کردند.

بعد ادامه می دهد: امام گفت: نسبت به امور بدایی و امور غیر بدایی افشاگری کردید. نتیجه اش این شد که دیگر بعد از این خداوند این علم را هم به ما نداد، حال این سوال پیش می آید که آیا ائمه می دانند که امام در چه تاریخی ظاهر می شود که طبق این روایت می دانستند. اما الان دیگر نمی دانند.

مجلسی بیان می کند ما هم دیگر از این پس علم به ظهور و امر نداریم یا تفسیر می کنند. یعنی می دانیم ولی نمی گوییم. مثل علت غیبت امام زمان، طبق این تفسیر ائمه خبر دارند و امام زمان(ع) هم خبر دارند اما اجازه ندارند که به ما خبر دهند حتی امور بدایی را هم اجازه ندارند.

در ذیل این روایت ابوحمزه می گوید این گفتگو بین من و امام باقر(ع) رخ داد. گزارشش را به امام صادق(ع) دادند. گفت همین طور بوده که پدرم فرمود.

ابن کثیر می گوید: مهزم به امام صادق(ع) عرض کرد: آقا ظهور چه زمانی است؟ امام فرمود کسانی که وقت تعیین می کنند، دروغ گویند و کسانی که عجله دارند خود را به هلاکت می اندازند.