دو نکته در رابطه با بحث فرج داریم. یکی بحث استعجال است و دیگری تعجیل که هر دو از زبان ائمه صادر شده است، استعجال امر پسندیده ای نیست و انسان نباید در کاری عجله کند. در روایات آمده که ائمه فرمودند: کسانی که اهل استعجال هستند، هلاک و گمراه می شوند. نباید در امر فرج امام استعجال داشت.

اما توقیعی در این موضوع از امام زمان(ع) صادر شده که حضرت فرمودند: دعا بسیار کنید تا در فرج تعجیل شود. یا امام در توقیع دیگری فرمودند: اگر شیعیان ما در اینکه به تعهداتشان عمل کنند،‌ اجتماع قلبی داشته باشند، موجب تعجیل در دیدار ما می شود.

در عین حال که ائمه استعجال را نهی کردند ولی تعجیل را سفارش کردند که باید به دنبالش بود، بنابراین کسانی که می گویند از استعجال این استفاده می شود که نباید کاری کنیم و فقط منتظر باشیم تا ظهور خودش تحقق یپدا کند، غلط است؛ چراکه معنای استعجال این است که انسان کارهای غیرمنطقی کند که تاثیری در ظهور ندارد.

این کارها که نشات گرفته از عجله است، استعجال نامیده می شود و آفت است. مانند تطبیق های غیرعلمی در مورد ظهور، اینها از مصادیق استعجال است. زیرا به مردم امید دروغین می دهیم که اگر اتفاق نیفتد، مردم دچار شک می شوند، یا بی صبری های زیاد در مورد ظهور که باعث اعتراض به خدا و امام می شود که چرا نمی آیی. اینها باعث آسیب می شود و استعجال است.

یا قیام های کوری که صورت می گیرد، افرادی فکر می کنند قیام باعث ظهور می شود. این کارهای ناپخته و غیرمنطقی را استعجال می گویند که در روایات نهی شده است. در مقابل تعجیل را داریم که انسان کارشناسی کند و ببیند چه کارهایی در ظهور موثر است. آنها را انجام دهد تا ظهور سریع تر اتفاق بیفتد. مانند کارهای دسته جمعی. امام صادق(ع) فرمودند: شما اگر دعای دسته جمعی کنید، امام زودتر می آیند.

بنابراین با دو دسته رفتار مواجه هستیم. یکی رفتارهای غیرمنطقی که استعجال است و باید ترک شود، دیگری رفتارهای علمی و درست که تعجیل نامیده می شود و صحیح است. پس باید کارهایی که ناظر بر روایات است، انجام دهیم.