بی لیاقتی ما دلیل محرومیت ماست 



امام باقر علیه السلام می فرمایند:

«هرگاه خداوند تبارک و تعالی بر خلقش خشم کند، ما را از مجاورت آن ها دور کند.» [1]
بنابراین محرومیت مردم از ائمه علیه السلام به دلیل بی لیاقتی خودشان بوده است، زیرا با رها کردن اهل بیت علیه السلام و عدم پشتیبانی و اطاعت از آن ها، موجبات حذف و کنار گذاشته شدن آن ها را فراهم نموده، متقابلاً دست طاغوت ها و مستکبرین را برای هر ظلم و فسادی باز می گذارند. بدیهی است که وقتی مردم نسبت به چنین نعمت های عظیمی بی لیاقتی نشان دهند، خداوند آن ها را محروم می کند و این سنت ثابت الهی است که قرآن از آن چنین خبر میدهد: «ولئن کَفَرتُم اِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ * اگر کفران کنید به عذاب شدید گرفتارتان می کنم.» [2]
چه عذابی از این بالاتر که خداوند اهل بیت علیه السلام را از مردم بی لیاقت بگیرد. خسارتی را که بشریت از منزوی شدن اهل بیت علیه السلام به خصوص غیبت امام زمان علیه السلام دیده است، هیچ کس جز خداوند نمی داند.

حال که جامعه جهانی به مصیبت فراغ و غیبت آن منجی بزرگ مبتلا شده است، طبق قانون دوم (سوره رعد، آیه 11) اگر بخواهند حالشان تغییر کند و از نکبت و گناه و ظلم و استکبار نجات پیدا کنند و با ظهور منجی، از رهبری و هدایت های الهی او بهره مند شوند، خود باید حال فعلی خود را عوض کنند و به سطحی از کفایت و لیاقت برسند که خواسته ها و آمالشان تحقق یابد.

این مصیبت که امام زمان علیه السلام در بین ما نیست و ما از وجود مبارکش به طور کامل بهره مند نیستیم، خواستۀ خداوند و خود حضرت نیست.

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ورنه منع و بخل و کوتاهی در آن درگاه نیست [3]
خداوند هرگز راضی نیست، انسان ها دچار فساد و نکبت و تباهی شوند. هر چه بر سر مردم می آید محصول گناهان و عملکرد خود آن هاست. قرآن کریم در این باره می فرماید:

«ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ * پدیدار شد تباهی در خشکی و دریا به خاطر کارهای بد مردم، تا خداوند به این وسیله بعضی از آثار کارهای بدشان را به آن ها بچشاند، شاید ایشان از کارهای زشت خود باز گردند.» [4]
اگر جامعۀ جهانی دچار این همه فساد و تباهی شده است، به خاطر عملکرد مردم آن است تا مردم خود نخواهند که این وضع تغییر کند، خداوند تغییری در اوضاع آن ها ایجاد نخواهد کرد.

آری عامل غیبت امام زمان ارواحنا له الفداء خود ما هستیم.

نقاب و پرده ندارد امام ما ای فیض

تو خود حجاب خودی از هوای خود برخیز [5]
مرحوم خواجه نصیرالدین طوسی نیز در کتاب ارزشمند خود «تجرید» می فرماید: «وَعدَمُهُ مِنّا * نبود حضرت (در بین ما) از ماست.»[6]
تا نخواهیم که حضرت ظهور کند، دعاهای ما برای تعجیل در فرج ایشان به اجابت نخواهد رسید، باید همراه دعا، عمل کرد و زمینه ظهور را فراهم ساخت.

بنابراین علت این که این دعاها هر چند مفید هستند، ولی هنوز به اجابت نرسیده اند، این است که ما به اندازه کافی در راه از بین بردن موانع ظهور قدم برنداشته ایم. ما حتی اگر طالب این باشیم که خداوند ما را به نیروها و امدادهای غیبی کمک کند، باید برای جلب این مدد الهی نیز تلاش کرده، کسب لیاقت کنیم. پس اگر در دعاهایمان از خداوند تعجیل در ظهور حضرت را می خواهیم و یا به خود حضرت عرض می کنیم که در ظهورت تعجیل فرما، باید خود نیز نسبت به امر ظهور همت و آمادگی متناسب با این درخواست تعجیل را داشته باشیم و به خودسازی و نیز برداشتن موانع ظهور و تبلیغ شناساندن حضرت به جامعه جهانی شتاب بیشتری دهیم.

آشتی با امام عصر-محمدشجاعی

[1] اصول کافی، ج 1، ص 343

[2] 14 (ابراهیم): 7

[3] شوق مهدی، فیض کاشانی، ص 112

[4] 30 (روم): 41

[5] شوق مهدی، فیض کاشانی، ص 134