در همین ابتدا تذکر این نکته لازم به نظر می‌رسد: اینکه پیامبر خدا دعوتی جهانی داشتند به این معنا نیست که الزاما در همان دوره حیاتشان باید خبر رسالتشان را به گوش تمامی مردم جهان می‌رساندند (که با امکانات آن روز نیز امری بسیار مشکل یا بعید بود) بلکه بدین معنا است که دین او در دنیای آن روز و نیز برای آیندگان حرفی برای گفتن و دفاع از آموزه‌هایش دارد.همچنین لازم به ذکر است: برخی فرستادگان الهی تنها مامور بودند قوم، قبیله یا مناطق اطراف خویش را هدایت کنند اما برخی انبیا علاوه بر این موارد مامور به تبلیغ دین خود در سایر نقاطی بودند که در آن روزگار دسترسی به آنجا برای آنان مقدور بود.پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله بر قوم و قبیله خاصى مبعوث نشده بود تا پیامش در حصار و محدوده آن قوم و قبیله محصور بماند، بلکه بر طبق آموزه هاى قرآنى (و ما ارسلناک الا کافة للناس بشیرا و نذیرا …»؛ سوره سبا، آیه 28) ماموریت داشت تا پیام خود را به عموم مردم – فارغ از تمایزات قومى، نژادى و زبانى – ابلاغ نماید. از این رو در سال ششم هجرى، در راستاى رسالت جهانى خویش، با ارسال نامه هایى به سران ممالک هم جوار حجاز در آن روزگار، گام مهمى را در سیاست خارجى برداشت.نامه هاى پیامبر در مجموعه اى تحت عنوان «مکاتیب الرسول » تالیف على احمدى میانجی در سال 1363 به چاپ رسیده ضمن این که در این زمینه، یک رساله دکترى با عنوان «نامه ها و پیمان هاى پیامبر اسلام » اثر دکتر محمد حمید الله نیز وجود دارد که دو ترجمه فارسى از آن با نام هاى «وثائق » ترجمه دکتر محمود مهدوى دامغانى و «نامه ها و پیمان هاى سیاسى حضرت محمد و اسناد صدر اسلام » ترجمه دکتر سید محمد حسینى موجود مى باشد .