در سال‌های اخیر واژه «هلال شیعی» از سوی عبدالله دوم پادشاه اردن، مطرح شد که در خلال آن خطر قدرت گرفتن شیعیان را در منطقه مطرح کرد. به عقیده آنها جمهوری اسلامی ایران می‌تواند، با اعمال نفوذ طبیعی در میان شیعیان عراق، سوریه و لبنان تحولات ژئوپلتیک خاورمیانه را هدایت کرده و موازنه قدرت را به نفع شیعیان و علیه منافع آمریکا و اسرائیل تغییر دهد.اما واقعیت این است که این مطلب دروغی بیش نیست چراکه اختلافات اعتقادی، سیاسی و قومیتی سوریه و نیز شیعیان عراق با ایران و حتی اختلافات گروه های شیعی عراق با یکدیگر و با گروه های شیعی لبنان، مجالی برای اتحاد آنها با شیعیان منطقه در قالب «طرح هلال شیعی» باقی نخواهد گذاشت و تهران به این امر به خوبی واقف است؛ به عبارت دیگر ایران و شیعیان لبنان و عراق هر چند دارای منافع مشترک هستند، اما حرف آخر را منافع هلال شیعی نمی زند، بلکه منافع ایران، عراق و لبنان فصل الخطاب خواهد بود؛ نهایتاً، نباید پراکندگی جغرافیایی و جمعیتی شیعیان منطقه را از نظر دور ساخت که شاید بتوان از آن به عنوان اصلی ترین دلیل ژئوپلیتیک عدم امکان شکل گیری هلال شیعی نام برد. و در نتیجه بروز چنین اسمی را تنها می توان در راستای ایران هراسی و شیعه هراسی در کشورهای جهان به خصوص مسلمانان برشمرد تا از این طریق دولتمردان فاسد عربی و مسلمان نشین بتوانند به اهداف شوم خود دست یابند.( برای مطالعه بیشتر رجوع کنید: نشریه شیعه شناسی، شماره 26؛ فصلنامه علمی پژوهشی مطالعات انقلاب اسلامی،سال دهم، شماره 33)