1.فشار قبر همان عذاب برزخی است

انسان بعد از مرگ وارد برزخ می شود و تا هنگامی که قیامت بر پا نشده است ، آن جا می ماند و از کیفر و عذاب ، یا ثواب ونعمت برخوردار می شود .عالم برزخ ، تعبیر دیگر قبر است . امام صادق ( ع ) می فرماید : ( ( البرزخ هو القبر و هو الثواب و العقاب بین الدنیا و الاخره ؛برزخ همان عالم قبر است که پاداش و کیفر میان دنیا و آخرت است ) ) ، ( تفسیر نمونه ، جلد 14، ص 319 و تفسیر نور الثقلین ، جلد 2، ص 553 ) . درروایت دیگری آمده است کسی از امام صادق ( ع ) پرسید : برزخ چیست ؟امام ( ع ) فرمود : ( ( القبر حین موته الی یوم القیامه ) ) ، ( تفسیر نمونه ، جلد14، ص 319 ) روح انسان بعد از پایان زندگی این جهان ، در اجساد لطیفی که به آن بدن مثالی یا برزخی می گویند، قرار می گیرد .امام صادق ( ع ) می فرماید : ( ( فی ابدان کابدانهم ؛ بدن های برزخی مومنان ، مانند بدن های دنیوی آن هاست ) ) ، ( بحارالانوار، ج 6، ص 268 ) . پس عذاب قبر و برزخ ،هم روحی است و هم جسمی ؛ البته نه همین جسم دنیوی ، بلکه مانند و مثال آن . – با توجه به این نکته که مقصود از قبر همان عالم برزخ است نه این قبرظاهری که میت را در آن جای می دهند معلوم می شود فشار یا وحشت قبر به این معنا نیست که قبر مرده را بر او تنگ کنند که بدن او در فشار قرارگیرد .بلکه میت بعد از آن که از دنیا و زندگی و متعلقات آن دست می کشد و وارد برزخ می شود و جای ناشناخته ای را می بیند، این وضعیت وحالات در بدو ورود دست بدست هم داده و وحشت و سختی و فشار به خصوصی را برای او ایجاد می کند. امام خمینی می نویسند : ( ( … فرضا که انسان مبتلای به معاصی دیگر نگردد – گرچه بعید بلکه محال عادی است – خود تعلق به دنیا و محبت به آن اسباب گرفتاری است . بلکه میزان در طول کشیدن عالم قبر و برزخ همین تعلقات است هر چه آن ها کمتر باشد .برزخ وقبر انسان روشن تر و گشاده تر و مکث انسان در آن کمتر است ، ( چهل حدیث ،حدیث ششم / 124 ).

2. برابر با آیات و روایات و بر پایه باورهای اسلامی، کیفر قبر به اشخاص روی می کند که در پاسخ درست به پرسش های فرشتگان وارد بر خود درمانده باشند (شیخ مفید، تصحیح الاعتقاد بصواب الانتقاد، ص 79، الرضی و محمد حسن فیض کاشانی، علم الیقین، ج 2، ص 874، بیدار). درماندگی مزبور نیز به دلیل نارسایی موجود در ایمان واعتقادات شخص می باشد.

3. افزون بر ناتوانی در پاسخگویی، کیفر یاد شده باقی مانده کفاره گناهانی از شخص می باشد که وی بخشی از آن را با گرفتار آمدن به اندوه و درد و رنج دنیایی، بیماری و سختی جان کندن، پرداخته است (محمد حسن کاشانی، همان).4.

4- با رویکرد به جایگاه معصومین(ع) و پیامبر(ص)و خواص اولیلی الهی و شهیدان، به این نتیجه روشن دست می یابیم که چنین مجازاتی، درباره آنان فرض ناشدنی است. بدین حقیقت در روایات بسیاری اشاره شده که نمونه هایی چند از آنها را یادآور می شویم: الف) امام صادق(ع) در سخنی طولانی، به هنگام برشمردن ویژگی های ائمه، در بخشی از آن می فرمایند: «فالامام هو المنتجب المرتضی…. انتجبه لطهره… محجوبا عن الافات معصوما من الزلات مصونا عن الفواحش؛ پس امام، همان برگزیده پسندیده… [است که] او را برای پاک بودنش برگزیده…. از آفت ها پنها ناست، از لغزش ها نگهداری شده و از همه کارهای زشت در امان می باشد» (ترجمه اصول کافی، ج 1، ص 292 – 291). ب ) امام محمد باقر(ع) در تفسیر آیه شریف «یا ایها الذین آمنوا اطیعو الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم» (نساء، آیه 59). می فرمایند: «وهم المعصومون المطهرون الذین لایذنبون ولا یعصون…؛ مراد از «اولی الامر» معصومین می باشند، کسانی که پاک بوده و هیچ گونه گناه و نافرمانی از آنان سر نمی زند» (بحارالانوار، ج 23، ص 19، بیروت). چهار – دلیل ویژه پاکی پیامبر(ص) از گناه، پشتوانه بودن این ویژگی در درستی ادعای دریافت وحی الهی و علت مشترک پیامبر(ص) و ائمه(ع) در پاکی از گناه نیز از آن روست که آنان رهبران هدایت آدمیان اند؛ وانگهی ناگفته پیداست که تحقق این منظور، وامدار وجود چنان ویژگی و زمینه ای بوده و بدون آن هدف یاد شده دست یافتنی نخواهد بود. در قرآن کریم پیامبر اکرم(ص) به ستاره هدایت و ائمه(ع) به نشانه های هدایت، شناسانده شده اند: «وعلامات و بالنجم هم یهتدون؛ و نشانه هایی گذاشت و به وسیله ستاره هدایت می شوند» (نحل، آیه 16). امام صادق(ع) در تفسیر آن فرمود: «مراد از ستاره، رسول خدا(ص) و علامات، ائمه(ع) می باشند» (ترجمه اصول کافی، ج 1، ص 296).بنابر این می توان گفت روایات عام دلالت بر غلبه و اکثریت دارد و روایات استثنا کننده مخصص آنهاست.