در این زمینه باید توجه داشت که انسان دارای ابعاد چندگانه است و رشد او نیز بستگی تام به رشد تمامی این ابعاد به صورت هماهنگ دارد، بنابراین لازم است در برنامه های تنظیمی برای خودسازی به همه این ابعاد گوناگون حیات انسان توجه شود تا به صورت همه جانبه استعدادهای گوناگون انسان در عرصه حیات روحی و معنوی شکوفا گردد. به این موارد اشاره می کنیم: رشد عقلانی و فکری: یکی از ابعاد مهم انسان عقل او است که مدیریت کشور وجود آدمی را به عهده دارد. رشد عقلانی و فکری در برنامه های سلوکی تحت عنوان سلوک نظری مطرح می شود که پایه و مبنای سلوک عملی می باشد.
همه ما آگاهیم که هر کسی بر اساس تفکر خود زندگی می کند و از عقلانیت خود تبعیت می نماید، بنابراین قسمت مهمی از برنامه خودسازی به مطالعه و تحقیق اختصاص می یابد، بدون داشتن عقلانیت قوی توحیدی تمامی مراحل بندگی با اختلال مواجه می شود.
انجام وظایف واجب بندگی: اصل بندگی خدا با انجام وظیفه محقق می شود، بنابراین انجام واجبات موضوع بسیار حساسی است که حتما باید در برنامه روزانه سالک گنجانده و نسبت به آن مراقبه صورت گیرد.
کنترل اعضاء و جوارح و واردات قلبی: اغلب موانعی که در مسیر سلوک و بندگی پیش می آید، مربوط به اطلاعات و واردات قلبی است که از طریق اعضاء و جوارح صورت می گیرد، بنابراین لازم است همواره در برنامه سلوکی، کنترل چشم و گوش و زبان و دهان مد نظر باشد.
ترک گناهان: گناه مانع اصلی بندگی خدای متعال است، بنابراین ترک گناهانی که انسان به آنها عادت کرده و باعث ظلمت و بیماری قلب و روح مومن می شوند، از موارد مهمی است که مراقبت دائمی نسبت به آنها ضرورت دارد.
تقویت بعد معنوی و عبادی: در این نوع برنامه ریزی لازم است جایگاه خاصی برای انجام مستحبات و مناسک عبادی از قبیل نماز و دعا و مناجات و زیارت و تلاوت اختصاص یابد تا قلب و روح انسان تغذیه شود و به تعالی و شکوفایی برسد.
اصلاح عادات و ملکات اخلاقی: عادات و ملکات اخلاقی بد مانع بزرگی برای رشد معنوی انسان محسوب می شوند که لازم است با برنامه ریزی و رعایت تدریج با عادت های خوب و ملکات زیبای اخلاقی جایگزین شوند.
حفظ سلامتی بدن و شادابی روانی: حفظ سلامتی و شادابی بدن که همواره مرکب راهواری برای روح است، اهمیت ویژه ای دارد. عدم توجه به سلامتی و شادابی بدنی و روانی، تمام برنامه های سلوکی را خراب می کند و به سالک آسیب جدی وارد می نماید.