لغت «شریک» واژه ای عربی است و به قطعه کوتاهی از طنابی می گویند که دو لنگه بار را به هم مرتبط می کند. مقام امامت و حقیقت قرآن دو ثقل ثقیل و وزنه وزین اند. امام هم قرآن را به امامت وصل می کند و هم امامت را به قرآن، لذا امام شریک قرآن است.

موسای کلیم به خدا عرض کرد پروردگارا بار سنگینی بر دوش من قرار دادی. من باید با فرعون بجنگم؛ برای اینکه در این کار موفق شوم برادرم هارون را «شریک» کار من قرار بده «وأَشرکْه فی أَمری» طه/32

چون رسالت و برنامه رسول خدا همان قرآن کریم است. اخلاق رسول خدا هم قرآن کریم است. پس اگر کسی شریک رسول خدا شد، یعنی شریک قرآن شده و مانند آن طنابی است که امامت را با حقیقت وحی مرتبط می کند.

علی(ع) فرمود من سخنگوی قرآن هستم. قرآن همه حقایق را داراست. او را به حرف در بیاورید. اما او با شما سخن نمی گوید ولکن من شما را از قرآن با خبر می کنم (نهج البلاغه، خطبه 158.)او شریک قرآن است که چنین ادعا می کند.

آیة الله جوادی آملی، حکمت عبادات