«شأن نبى» آن است که راه را بر مردم آشکار کند؛ امّا امام، مردم را راهبرى مى کند و به پیمودن راه وا مى دارد. براین اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همین دلیل، ابراهیم خلیل، مدت ها پس از آنکه به پیامبرى رسید و پس از پیروزى در امتحان هاى متعدد، به مقام امامت نایل آمد.1
  برترى مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نیست که شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زیرا بسیارى از پیامبران – از جمله پیامبر اسلام – علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نیز بوده اند.
  «امام» کسى است که در عصر خود، در نقطه اوج و قله هرم هستى قرار دارد. به همین جهت باطن امام، همانند باطن پیامبر،
با نور «ولایت حق» روشن بوده و با عالم حقایق و معانى غیبى ارتباط دارد. امام، همانند پیامبر، واسطه فیض میان خلق و حق تعالى، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حریم وحى و شریعت است.
امّا پیامبر نیست؛ یعنى، مقام و شأن و مسئولیت نبوّت و رسالت را به او نداده اند. براساس روایات، امامان دست آموز «الهام غیبى»اند. آنان صداى غیب را مى شنوند، اما فرشته را نمى بینند؛ برخلاف پیامبر که سخن فرشته را مى شنود و گاه خود ملک را مى بیند، (نه اینکه تنها صدا را بشنود)2.

  1 نگا: بقره(2)، آیه 124.
  2 نگا: اصول کافى، روایات شماره 705، 706، 435.