دوست گرامی. اگر هدف نهایی اسلام شاد ساختن انسان ها بود مقایسه شما درست بود و حرمت رقص با هدف نهایی که شاد بودن ظاهری است نمی ساخت. اما هدف دین و اسلام رفع جهل نظری و غفلت عملی و تقویت توجه معنوی و قرب به خداوند است، بنابراین در این راستا اگر چیزی حرام می شود معنایش این است که آن چیز با این هدف در تضاد می باشد. رقص یک لذت مادی و ظاهری است که نه تنها کمکی به قرب انسان به خداوند نمی کند بلکه به دلیل تقویت گرایش افراطی ا نسان به دنیا و مادیات دقیقا در جهت مخالف اهداف دین می باشد و لذا حرام گشت است.

مردم هندوستان هم که شاد هستند دلایل فراوانی دارد که باید تحقیق شود. اینطور نیست که عامل شادی ایشان فقط رقص باشد. مگر همه مردم آنجا در حال رقص هستند یا رقص تماشا می کنند . این موضوع عوامل دیگری دارد که قابل پژوهش است. ثانیا اسلام با شادی مخالف نیست ولی به شادی ای اعتقاد دارد که بسیار عمیق و ریشه ای است و آرامش واقعی انسان را تامین می کند. شادی های ظاهری را در حدی می پذیرد که با دین و اهداف آن در تضاد نباشد. موفق باشید.