بنا به آن چه روایتی از امام رضا(ع) آمده است: «هنگامی که خداوند حضرت ابراهیم(ع) را امر نمود که به جای ذبح اسماعیل قوچی را که بر او فرستاده بود قربانی کند, حضرت ابراهیم آرزو داشت که فرزندش را قربانی کند و دوست می داشت که به جای آن به ذبح گوسفند مأمور نمی شد به جهت آن که بر قلب او وارد شود آن چه بر قلب پدر در مرگ عزیزترین فرزند وارد می شود تا به این وسیله به درجات بالای صبرکنندگان بر مصیبت برسد, خداوند در این هنگام به حضرت ابراهیم(ع) وحی کرد: ای ابراهیم! محبوب ترین خلق من نزد تو چه کسی است؟ حضرت ابراهیم عرض کرد خداوندا! خلقی را که محبوب تر باشد نزد من از محمد(ص) خلق نکرده ای. خداوند به او وحی کرد: او را بیشتر دوست می داری یا خودت را؟ عرض کرد: او را از خودم بیشتر دوست دارم. خداوند فرمود: فرزند او را بیشتر دوست می داری یا فرزند خودت را, عرض کرد: فرزند او را. خداوند فرمود کشته شدن و ذبح فرزند او را از روی ظلم به دست دشمنانش بیشتر دل تو را به درد می آورد یا ذبح فرزندت را به دست خودت در راه اطاعت من. عرض کرد: پروردگارا! بلکه ذبح او به دست دشمنانش بیشتر قلب مرا به درد می آورد. خداوند فرمود: ای ابراهیم! گروهی که گمان می کنند از امت محمد(ص) هستند حسین(ع) فرزند او را پس از او به ظلم و عدوان به مانند گوسفندی می کشند و به این وسیله مستوجب سخط من می شوند ابراهیم از این مصیبت جزع نمود و قلبش به درد آمد و شروع به گریه کرد خداوند به او وحی کرد: ای ابراهیم! من جزع تو بر فرزند اسماعیل را در صورت ذبح فدا کردم به جزعت بر حسین(ع) و کشته شدن او و به این وسیله بالاترین درجات صبرکنندگان بر مصیبت را به تو عطا کردم و این است [یعنی اشاره به این مطلب است] قول خداوند عز وجل و فدیناه بذبح عظیم».عیون اخبار الرضا(ع), 2/187آنچه در این آیه است وجهی و یا باطنی از این آیه است که منافاتی با ظاهر آیه ندارد که اشاره است به فدا شدن اسماعیل به قوچی که از بهشت نازل شده بود و عظیم بودن آن به جهت بهشتی بودن آن و این که خداوند آن را عوض اسماعیل قرار داده بوده است.