آیا رنگ زرد ویژگی خاصی دارد، و آیا امام علی(ع) و دیگر امامان(ع) در پوشش‌های خود از این رنگ استفاده می‌کردند؟

آنچه در روایات گزارش شده؛ این است که هنگام عیادت اصبغ بن نباته از امام علی(ع) بعد از ضربت خوردنشان، عمامه‌ای زرد بر سرشان بود؛ اصبغ می‌گوید: «بر امیر مؤمنان وارد شدم، در حالی‌که تکیه داده بود و سرش با دستارى زرد بسته شده بود. خون از وى رفته و چهره‌اش زرد شده بود. نمی‌دانم که چهره‌اش زردتر بود یا دستارش. خود را به روى او افکندم و او را بوسیدم و گریه کردم».[1]
سایر امامان(ع) نیز از این رنگ استفاده می‌کردند؛ چنان‌که روایت شده است:
امام باقر(ع) فرمود: «ما در خانه لباسی که با گیاه (زرد رنگ) عصفر، رنگ شده را به تن می‌کنیم».[2]
امام باقر(ع) به گورستان آمد و بر کودکى از خاندان خود نماز خواند. آن‌حضرت، جبه خز زرد رنگ و عمامه خز زرد و عبایى خز زرد به تن داشت.[3]
اما روایتی درباره این‌که امام علی(ع) و یا دیگر امامان(ع) همیشه دستمال زرد به همراه داشته باشند، نیافتیم.
شاید بتوان به‌طور کلی و با استفاده از روایات مربوط به پوشیدن کفش زرد، گفت: رنگ زرد موجب سرور و شادابى از راه بینایى می‌شود. چنان‌که روایتى، امام باقر(ع) پوشیدن کفش زردرنگ را باعث سرور و شادی دانسته است.[4] همچنین در قصه گاو بنی اسرائیل خدای تعالی در قرآن، رنگ زرد را یکى از عوامل نشاط و سرور می‌داند: «صَفْراءُ فاقِعٌ لَوْنُها تَسُرُّ النَّاظِرِینَ»؛[5] رنگش زرد پررنگی است که بینندگان را شاد و مسرور می‌سازد.
به هر حال؛ می‌توان گفت استفاده از رنگ زرد در پوشش‌های پیشوایان دینی مرسوم بوده و از آثار طبیعى این رنگ، آن است که سبب نشاط بیننده می‌شود.