ابو عبدالله بن صالح مى گوید: در یکى از سالها به بغداد رفتم. هنگامى که مى خواستم از بغداد خارج شوم از امام زمان (علیه السلام) توسط نائب خاصشان اجازه خروج خواستم.

ایشان اجازه نفرمودند، و کاروان حرکت کرد، من بیست و دو روز در بغداد ماندم، روز چهارشنبه اى، اجازه خروج یافتم. و امر فرمودند بودند که خود را به قافله برسان من از این که بتوانم خود را به قافله برسانم، ناامید شده بودم، در عین حال حرکت کردم و به نهروان رسیدم، دیدم قافله آنجا توقف کرده است. همین که به شترم آب و علف دادم، قافله حرکت کرد، و من هم حرکت نمودم و چون حضرت مرا دعا فرموده بودند که سلامت باشم؛ الحمدالله هیچ اتفاق بدى برایم نیفتاد.(1)

——————————————————————————–

1- کافى، ج 1، ص 519، مولد الصاحب (علیه السلام)؛ ارشاد، ج 2 ص 357؛ دلائل و بینات الامام (علیه السلام) بحار الانوار؛ ج 51، ص 297.