شمر بن ذیالجوشن از اشراف کوفه بود که در جنگ صفین در سپاه امام علی(ع) حضور داشت. او نه تنها در سپاه امام بود، بلکه در این جنگ جراحتهایی نیز برداشت. با این حال نمیتوان در مورد نیت شمر از حضور در سپاه امام علی(ع) با قطعیت صحبت کرد. اما هرچه بوده، قطعاً این سابقه موجب رستگاری شمر نگردید.
شمر در واقعه کربلا نیز حضور داشت و با قساوت و بیرحمی دست به کشتن امام حسین(ع) زد، و این عملی نبود که شخص بتواند با اندک گمراهی به آن دست بزند و یکروزه چنین رویکردی را برگزیند، بلکه نشان از عمیقشدن تدریجی انحراف در او دارد که ابتدا با گزارشهای خود زمینه شهادت حجر بن عدی را فراهم ساخته و سپس مستقیماً امام حسین(ع) را به شهادت برساند.
این تغییر در شمر بدین جهت بوده که دنیاپرستی و منفعت طلبی او بر ایمانش چربید(حتی اگر بپذیریم که ایمانش از ابتدا واقعی بود) و همین سبب شد که خواستههای نفسانی را بر فرمانهای الهی مقدم دارد.
شمر در واقعه کربلا نیز حضور داشت و با قساوت و بیرحمی دست به کشتن امام حسین(ع) زد، و این عملی نبود که شخص بتواند با اندک گمراهی به آن دست بزند و یکروزه چنین رویکردی را برگزیند، بلکه نشان از عمیقشدن تدریجی انحراف در او دارد که ابتدا با گزارشهای خود زمینه شهادت حجر بن عدی را فراهم ساخته و سپس مستقیماً امام حسین(ع) را به شهادت برساند.
این تغییر در شمر بدین جهت بوده که دنیاپرستی و منفعت طلبی او بر ایمانش چربید(حتی اگر بپذیریم که ایمانش از ابتدا واقعی بود) و همین سبب شد که خواستههای نفسانی را بر فرمانهای الهی مقدم دارد.