برای ارزیابی و مقایسه بین اسلام عثمانی و اسلام هندی، باید از مذهبی که در این دو سرزمین نفوذ پیدا کرده و حاکمیت داشته است، آگاه شد.
مذهب فقهی حاکم، در سرزمین عثمانی (قرن 7 تا 10 هـ .ق) مذهب حنفی است، که یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت است، البته عثمانیان در گرایش های اعتقادی مذهب اشعری داشتند. مؤسس مذهب حنفی نعمان (ابوحنیفه) است که فقه اش را بر پایه منابع: قرآن، سنت و روش رسول خدا، گفتار صحابه، قیاس، استحسان، اجماع و عرف، بنا نهاد.
مؤسس مذهب اعتقادی اشعری، ابوالحسن اشعری است که مهمترین عقایدشان شامل: اعتقاد به زائد بودن صفات الهی، امکان رؤیت ذات الهی و عدم اختیار در انسان است.
اما اسلام در قرن های 7 تا10هجری قمری در کشور هند با حاکمیت تشیع همراه بوده است. از زمان سلطان محمد سام غوری (آغاز قرن هفتم) دهلی پایتخت سلاطین مسلمان شدو در سال 918 هجری که محمد علی قطبشاه از ایران به هند رفت و در منطقه دکن تشیّع را مذهب رسمی اعلام کرد، اگرچه از مبانی فقهی و عقایدی آنان مدرکی در دست نیست، امّا می توان حدس زد که از رهبران شیعه تبعیت می کردند.