چگونه امام حسین(ع) و یاران آن حضرت روز عاشورا، با کمبود آب، غسل کردند؟

در بررسی روایات تاریخی مربوط به تشنگی اصحاب و اهل بیت امام حسین (ع) و روایاتی که خبر از غسل و وضو و شست و شوی امام و اصحابش در صبح عاشورا می دهند؛ باید گفت که تنها چیزی که در این زمینه از قطعیات تاریخ است یکی محاصره ی کاروان امام (ع) از دسترسی آنها به آب و دیگری تشنگی امام حسین (ع) در لحظه ی شهادت است. اما نقل های دیگری که در کتب تاریخی آمده هیچکدام قطعی نیستند و سندهای کاملاً قابل اعتمادی ندارند.

اگر از اشکال سندی روایات بگذریم و بخواهیم تمام نقل های تاریخی را با هم معنا کنیم و جمع نماییم، باید چند نکته را متذکر شویم:

1. امام (ع) و یاران امام یقین به شهادت داشتند و خود را برای شهادت آماده کرده بودند. بنابر این امام خواستند این شهادت به زیباترین صورت ظاهری و باطنی محقق شود و قداست و پاکی در جزئی ترین بخش آن نیز موج بزند. و می دانیم غسل هم پاکی و تمیزی ظاهری است و هم زمینه ی پاکی باطنی و معنوی را ایجاد می کند. در ضمن باید توجه داشت (بر خلاف عادت ما) غسل کردن نیاز به صرف آب فراوان ندارد، بلکه با آب بسیار مختصر هم می توان غسل نمود.

2. محاصره و سخت گیری دشمن در زمینه ی آب، و گرمای هوا، با گذشت زمان شدیدتر می شده است؛ پس می توان گفت زمانی که امام امر به غسل، نظافت و شست و شو داده اند امکان فراهم کردن آب به هر ترتیبی وجود داشته و بعد از این که محدودیت و اعمال فشار دشمن بیشتر و گرمای هوا شدیدتر شده کاروان امام در بعد از ظهر با تشنگی شدید مواجه شده باشد.

3.احتمال می رود آبهایی که برای غسل استفاده می شد از آبهای غیر قابل شرب بوده است.

بنابراین می توان هر دو دسته روایات را پذیرفت.