به نظرم دولت بهتر است این یک ماه را هم دندان بر جگر بگذارد و اجازه دهد که دولت بعدی این پرونده را به پیش ببرد. دولت بعدی به هر حال یا خود را نیازمند احیای برجام میبیند که در آن صورت، خودش همین راه را ادامه میدهد و یا نیازمند نمیبیند که در آن صورت توافق حاصله در دوران روحانی را مزاحم کار خود میبیند و به انحای مختلف از اجرای آن شانه خالی میکند و وضع را به نقطۀ نخست برمیگرداند.
به نظر من، زشتترین و ریاکارانهترین حالت این است که دولت بعدی عملاً محتاج توافق باشد اما به جای اینکه به این موضوع اعتراف کند، به عکس خود را لفظاً مخالف آن نشان دهد و به هواداران خود بگوید: ما که این توافقنامه را نمیخواستیم اما خدا حسن روحانی و اعوان و انصارش را نیامرزد که آن را روی دست ما گذاشت و اینک هم به بنا به اصل “اوفوا بالعقود” چارهای جز اجرای آن نداریم.
بنابراین، اگر به رغم این همه هزینۀ دوباره، باز مجبوریم بساط سانتریفیوژهای پیشرفته را جمع کنیم و فلان رآکتور را برچینیم و عطای غنیسازی ۶۰ درصد و ۲۰ درصدی را به لقایش ببخشیم و و ذخیرۀ اورانیوم غنی شدۀ سطح پایینتر را به خارج بفرستیم و در امر تحقیقات و توسعۀ هستهای محدودیتهای بیشتری را گردن نهیم و دست بازرسان آژانس را بازتر بگذاریم و … همهاش به دلیل خیانت روحانی و ظریف است که خدا نبخشدشان و به زمین گرمشان بزند وگرنه اگر کار دست خودمان بود کی به این چیزها تن میدادیم ولی خب عزیزان چاره چیست؟
احمد زیدآبادی