آغاز بهار با روز جهانی رنگ

رنگ‌ها اهمیت به سزایی در طبیعت و زندگی بشر دارند و به همین خاطر از سال ۲۰۰۸ روز اول بهار روز جهانی رنگ نام گذاری شده است. قرمز، زرد و آبی رنگ‌های پایه نام دارند و سبز، نارنجی و بنفش به رنگ‌های فرعی معروف هستند. رنگ‌های ترکیبی شامل ۱۲ رنگ “زرد – نارنجی”، “قرمز- نارنجی” “قرمز-بنفش” “آبی – بنفش”، “آبی – سبز” و “زرد- سبز” می‌شوند. 

بنا بر تحقیقاتی که توسط سیستم‌های دیداری در حوزه نور انجام شده حدود هزار طیف نور تاریک (رنگی که در تاریکی کامل به چشم می‌خورد)، صد طیف از رنگ سبز و صد طیف از رنگ زرد – آبی دیده شده است. این بدین معنی است که در شرایط آزمایشگاهی حدود ۱۰ میلیون رنگ دیده می‌شود. چشم انسان بیش از ۷ میلیون رنگ را نمی‌تواند تشخیص دهد. 

استفاده از رنگ در طبیعت 

در طبیعت جانداران از رنگ‌ها برای ارسال پیام استفاده می‌کنند. برخی از حیوانات رنگ‌های زیبا را برای فریب طعمه بکار می‌برند. برخی دیگر از رنگ‌ها برای اعلام خطر و هشدار استفاده می‌کنند. جالب اینکه دسته دیگری از حیوانات وجود دارند که بی‌خطرند اما هوشمندانه برای زنده ماندن از رنگ‌های مشابه حیوانات خطرناک استفاده می‌کنند. رنگ‌های زرد، قرمز و سیاه معمولا از رنگ‌های هشدار در حیوانات هستند. 

نمادهای رنگین 

در جوامع انسانی رنگ‌ها می‌توانند معانی نمادین داشته باشند؛ نمادهایی که روی پرچم‌های ملی یا در میادین ورزشی نمود می‌یابند. گرچه رنگ پرچم کشور پادشاهی هلند از سه نوار قرمز، سفید و آبی تشکیل شده اما هلند در سراسر جهان با رنگ نارنجی شناخته می‌شود. 

رنگ در اقتصاد 

رنگ‌ها در عرصه اقتصادی و بخصوص تبلیغاتی کاربردهای بسیاری دارند. برای نمونه چند سالی است که شرکت مخابرات آلمان (تله کام) با رنگ سرخابی یا “مجنتا” (Magenta) شناخته شده است. حالا این کمپانی و رنگ در ذهن مردم مترادف هم شده‌اند. 

سفید 

رنگ سفید، در کشورهای غربی رنگ تولد و وقایع شیرین زندگی و در چین و هند نشانه عزاداری و سوگواری است. نزد بسیاری از فرهنگ‌ها سفید نشانه تقوا، بی گناهی، تازگی، صلح، پاكی، كمال، معنویت و سادگی است. 

زرد 

رنگ زرد در بیشتر كشورها مفهوم خوشحالی را دارد. در آسیا رنگ زرد نشانه تقدس و پرهیزكاری است. در كشورهای مسیحی زرد نشانه نور خورشید و دانایی است. در مالزی كه جمعیت آن ترکیبی از مالایی‌ها، هندی‌ها و چینی‌ها است رنگ زرد نشان خاندان سلطنتی و عمر زیاد است. در ژاپن رنگ زرد نشانه وقار و نجابت تلقی می‌شود. 

قرمز 

رنگ قرمز بسته به فرهنگ ملل تعابیر متفاوتی دارد. تمامی جنبش‌ها و احزاب چپ در نمادهای خود از رنگ قرمز استفاده می‌کنند. در ژاپن، رنگ قرمز نماد ازخودگذشتگی است و رنگی فراگیر و همه جا حاضر است. در مصر باستان، خدایی که آسمان را از زمین جدا کرد (شو Shu)، قرمز بود. در تمامی تابلوهای هشدار نیز از رنگ قرمز استفاده می‌شود. 

آبی 

آبی، رنگ مورد علاقه بسیاری از مردم جهان است. آبی، احساس آرامش را به ذهن می‌آورد و معمولا نشان‌گر صلح، امنیت و نظم است. در چین رنگ آبی نشانه ابدیت است. در كشور های عربی رنگ آبی به معنی ایمنی و محافظت است. در كشور های مسیحی رنگ آبی مفهوم صلح و بهشت را همراه دارد. در مصر باستان نیز خدای زندگی وتولید مثل، آبی بود. 

سیاه 

رنگ سياه نشانه غم و اندوه، ترس، رازداری و ابهام است. در اكثر جوامع غربي و اسلامی اگرچه رنگ سياه يادآور مرگ، عزا و سوگواری است اما این رنگ، رنگ جهانی برای عزاداری نیست. در دنيای مد، رنگ سياه نشانه شيک پوشي، جذابيت و زيبايی است. در آلمان به عضوی از خانواده یا گروه كه باعث ننگ و رسوايی شود ” گوسفند سياه” (schwarze Schaf) گفته می‌شود. 

سبز 

رنگ سبز به خاطر آرام بخش بودنش به عنوان رنگ ايمنی و سلامت در جهان معرفی شده و برای نشان دادن علائم فيزيكي بی خطر از اين رنگ استفاده مي‌شود. در چين نشانه ثروت است. در گذشته رنگ سبز يادآور زهر بود و به همين دليل هيچ گاه داروها را به رنگ سبز نمی‌ساختند. رنگ پرچم مسلمانان و عرب‌ها نیز سبز است. احزاب سبز و تکنولوژی سبز نیز حکایت از همخوانی سیاست و تکنیک با محیط زیست دارد. 

جشنواره رنگ‌ها 

جشن هولی یکی از اعیاد رسمی مردم هندوستان است که به جشنواره رنگ‌ها و عشق نیز معروف است. مردم هند در این جشن با رنگ‌پاشی و آب بازی پایان زمستان و آغاز بهار را جشن می‌گیرند. این جشن حالا در بسیاری از دیگر کشورها نیز برگزار می‌شود و در میان جوانان طرفداران بسیاری دارد. 

کور رنگی 

جان دالتون، شیمی‌دان بریتانیایی در سال ۱۷۹۴ “کور رنگی” که خود به آن مبتلا بود را کشف کرد. این اختلال “دالتونیسم” نیز نامیده می‌شود. سلول‌های مخروطی چشم افراد کوررنگ فاقد رنگ‌دانه‌هایی هستند که موجب دیدن رنگ‌ها می‌شوند. کور رنگی انواع مختلفی دارد که شایع‌ترین آن‌ها عدم توانایی در تشخیص رنگ سبز و قرمز از یکدیگر است. 

سابقه رنگ‌آمیزی بدن 

رنگ‌آمیزی بدن (Bodypainting) در جوامع بشری سابقه‌ای چند هزار ساله دارد. در میان انسان‌های اولیه نقاشی و رنگ کردن تن و چهره، کاربردهایی چون زینت، استتار، جنگ، عزاداری، تعیین جایگاه اجتماعی یا دورکردن ارواح خبیثه و اجنه را داشته است. 

از دهه ۶۰ میلادی رنگ‌آمیزی بدن بخشی از ” Body-Art” شده که در آن “بدن انسان به عنوان رسانه، ابزار و سوژه هنر” ارزیابی می‌شود. در سال ۲۰۰۱ “آلکس بارن‌درگت” (Alex Barendregt) در اتریش “اتحادیه اروپایی نقاشان بدن” را بنیان‌گذاری کرد.