رولاند فرایسلر؛ قاضی مخوف دادگاه آلمان نازی

عصراسلام: دادگاه فرایسلر احکام منحصر به فردی صادر می‌کرد: دار زدن افراد از چنگک قصابی با سیم پیانو که فرایندی طولانی بود و متهم را زجرکش می‌کرد و همچنین شقه کردن افراد با ساطور قصابی توسط جلادی که روپوشی سفید همچون صاحبان مغازه‌های قصابی در شهر به تن داشت. 

نازی‌ها علاقه‌ ویژه‌ای به طراحی فضایی همچون مغازه قصابی یا کشتارگاه حیوانات برای محکومین به اعدام داشتند. از مراسم اعدام محکومین با اهمیت و سرشناس نظیر گروه اشتافن‌برگ یا رز سفید فیلم گرفته شده و برای هیتلر فرستاده می‌شد. از سال ۱۹۴۴ فعالیت فرایسلر اوج گرفت و او بی‌پروا برای مواردی نظیر کاهش سرعت کار در صنایع، بازار سیاه و ادعای شکست آلمان و هواداری از صلح در مجامع عمومی حکم اعدام صادر می‌کرد.‏ 

فرایسلر همچنین حکم انتقال بسیاری از بازداشت شدگان در سرتاسر اروپا شامل یهودیان، اعضای گروه‌های مقاومت و یا افراد معمولی که برای جبران کسری نیروی کار آلمان دستگیر شده بودند، به اردوگاه‌هایی نظیر بوخنوالد را صادر می‌کرد. سه چهارم افرادی که وارد بوخنوالد شدند، زنده از آنجا بیرون‏ نمی‌آمدند. ساعات و شرایط کار و نوع تغذیه در صنایع آلمان برای زندانیان کشورهای اشغالی به گونه‌ای تنظیم شده بود، که بیش از چند هفته یا چند ماه، بسته به اینکه چقدر نیروی انسانی برای جایگزینی وجود دارد، زنده نمانند.‏ 

در بوخنوالد و برخی اردوگاه‌های دیگر آزمایشات پزشکی وحشتناکی روی زندانیان انجام می‌شد که بهتر است به جزئیات آنها اشاره نکنیم. تنها به همین یک نمونه بسنده می‌کنیم که پس از ورود متفقین به بوخنوالد آنها با چند نمونه پایه دار سر انسان روی میزهای دفتر روسای اردوگاه مواجه شدند. آنها‏ سرهای واقعی انسان بودند که تحت فشارهای مخصوص در آزمایشگاه منقبض شده و اندازه آنها به نصف میزان اولیه خود رسیده بود. این به نظر نازی چیزی ارزشمند و شبیه یک اثر هنری رسیده بود که برای آن یک پایه و دسته مرغوب ساخته و روی میز روسای عالیرتبه اردوگاه نصب کرده بودند.‏

صبح روز سوم فوریه ۱۹۴۵ در حالیکه فرایسلر در دفتر مرکزی دادگاه خلق در برلین مشغول کار بود و برای محاکمه دسته جدیدی از متهمان گروه اشتافنبرگ آماده می‌شد، یک بمب‌افکن آمریکایی بی-۱۷ مشهور به دژ پرنده، چند بمب روی ساختمان انداخته و فرایسلر و تمام همکارانش را به هلاکت رساند. 

طهماسبی