دعای ملحون و غیر مأثور

خواندن دعایی که از امام علیه السّلام منقول نباشد، حرام نیست، خواه انسان از خود بسازد یا ساخته های دیگران را بخواند و هر دعا که به طریق ضعیف و اسناد سست روایت کنند، به قصد قربت مطلق توان خواند، نه به قصد ورود و خصوصیت، و آن ثواب که برای دعا مذکور است، به خواننده ی آن می دهند، هر چند واقعاً از معصوم نباشد. این معنی هم در روایات شیعه آمده است و هم در روایات اهل سنّت.

امّا آن که عبارتش از جهت عربیّت غلط است، در روایت از حضرت امام جواد علیه السّلام مروی است که فرمود: از میان دو مرد که در دین و فضائل برابر باشند، برتر نزد خداوند آن باشد که در علم ادب ماهرتر بود. روای گفت؛ گفتم: فدای تو شوم، فضل ادیب را نزد مردم دانستم که در مجالس و مجامع او را گرامی دارند، امّا نزد خدای تعالی چگونه است؟ فرمود: چون ادیب قرآن را چنان که نازل شده است می خواند و دعا را هم لحن نمی آورد و غلط نمی خواند، و دعای ملحون سوی خداوند تعالی بالا نرود. (انتهی)

گویا مراد از بالا رفتن دعا سوی خداوند، غیر از استجابت و ثواب است. قبول و پسندیده بودن و کمال و مرتبت داشتن، اجری دارد زاید بر اصل دعا. … (مقدّمه ی مترجم؛ ص17)

(صحیفه کامله سجّادیّه/ ترجمه و شرح علاّمه میرزا ابوالحسن شعرانی رحمه الله/ ناشر: انتشارات قائم آل محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم/ نوبت طبع: سوم،زمستان 1384)