قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
دوست گرامی. تنها راه جذب خدای متعال داشتن روحیه بندگی است. خدا مولای ما است و ما بنده او هستیم و باید با اخلاق و روحیه بندگی خود را بسازیم و به او نزدیک شویم.
اخلاق و روحیه بندگی
برای درک صحیح روحیه بندگی و اخلاق بندگان خداوند، بهترین روش داشتن تصور صحیح از روحیه و اخلاق غلامان و کنیزان و خدمتکاران است. کسانی که به عنوان خدمتکار یا غلام و کنیز یا هر عنوان دیگری در خدمت انسانی هستند و او را مولای خود می دانند در این ارتباط منش و اخلاقی از خود بروز می دهند که می تواند در تعریف رابطه انسان با خالق و مولای عالم الگو و آموزنده باشد.
اولین مورد روحیه اطاعت است، یعنی این گروه دائما چشم و گوش به مولی دارند تا چه فرمانی بدهد و چه از آنها بخواهد، در انجام آن بکوشند و کاری جز برآوردن خواسته های مولی و تامین رضایت او ندارند، به قدری که تو گویی از خویش تهی شده و خواسته های خویش را نادیده می انگارند و یا اصولا خواسته ای برای خویش مد نظر ندارند و اراده خویش را فانی در اراده مولی کرده اند. چیزی که برای این گروه مهم است تنها و تنها رضایت مولی است و هنگامی به شادی می رسند که احساس کنند، مولی از آنها راضی و خوشنود است.
البته اخلاق خدمتکاری و به تعبیری بردگی دیگران مرحله فراتری نیز دارد و آن کسب محبت مولی است، یعنی برخی از خدمتگذاران، علاوه بر اطاعت از فرامین مولی و پس از فراغت از انجام اوامر او و تحصیل اطمینان از اینکه به وظایف بندگی خود عمل کرده و موفق به کسب رضایت مولی شده اند، به خواسته و اختیار خود به کارهایی مشغول می شوند و خدماتی به مولی عرضه می کنند که مورد امر حتمی مولی نیست و ترک این اعمال نارضایتی مولی را در پی ندارد، ولی می دانند که در صورت انجام آن امور، هرچه بیشتر به مولی نزدیک می شوند و نزد او عزیز و محبوب خواهند بود.
به تعبیر دیگر، این گروه، تنها به کسب رضایت مولی دلخوش نبوده، هدف برتری را در روش و منش خدمت به مولی تعقیب می کنند و آن کسب محبت مولی است، ازآن رو به صورت آتش به اختیار خدماتی به مولی خویش ارایه می دهند، که مولی بر انجام این اعمال ایشان را وظیفه مند نساخته و در صورت ترک آن مورد مواخذه نخواهند بود.
در این مرحله از مراحل بندگی و خدمت، بندگان با کرنش و تواضع و اظهار عبودیت وخدمت و حتی تملق گویی نسبت به مولای خویش در پی آن هستند تا از سایر خادمان و بندگان پیشی گیرند و خود را نزد مولی محبوب سازند و به مقام محبت مولی برسند.
تمام این مراحل و مناسک بندگی و عبودیت نسبت به مولای ظاهری و انسانی در رابطه با بندگی انسان با خدای عالم نیز قابل الگوسازی است.
روحیه بندگی، یعنی رسیدن به چنین حالت روانی که مومن مطیع و تسلیم اوامر و خواسته های خدای متعال باشد و دائم در پی آن رود که دریابد، خدای متعال او را از چه اموری برحذر داشته و انجام آنها را ممنوع نموده تا از آن امور حذر نماید، نکند تا با انجام این امور که تحت عنوان گناه و عصیانگری مطرح می شود، خداوند را از خویش خشمگین سازند.
همچنین دریابد که مولای حقیقی عالم از او چه عملی خواسته و بر آن فرمان داده تا فورا در انجام آن بکوشد، چه اموری را بر او واجب و او را نسبت به آنها وظیفه مند کرده تا در انجام آن وظایف همت گمارند.
به تعبیر مصداقی تر چه موقع بنده را به خواندن نماز و گرفتن روزه و انجام فریضه حج و رفتن به صحنه مبارزه و جهاد با دشمن و پرداخت زکات امر کرده تا در همان موقع، نماز بخواند و روزه بگیرد و حج بگذارد و به جهاد بروند و زکات بدهد. البته خواسته های مولای حقیقی عالم از بندگان خویش بسیار فراتر از مناسک عبادی است و در انجام وظایف بندگی، خدمت به خلق و کسب علم و مشارکت در امور جامعه و حفظ نظام اسلامی و مانند آن را نیز باید مد نظر قرار دهد تا به مقام رضایت خداوند برسد و خوشنودی حاصل کند.
منتهی همانگونه که در اخلاق بردگی توضیح آن گذشت، در کسب مقام و روحیه بندگی و اخلاق و منش بندگان خداوند نیز مرحله ای فراتر از انجام واجبات بندگی و کسب رضایت وجود دارد و آن کسب محبت مولای عالم از طریق انجام مستحبات و ترک مکروحات است، در حالی که مولا صریحا امر وجوبی بر آنها ندارد و چنانکه بنده این امور را ترک کند، مورد مواخذه نخواهد بود.
همچنین مبارزه با رذایل اخلاقی مانند کبر و عجب و خودپسندی و غرور و مانند آن در تقویت روحیه بندگی بسیار موثر است؛ زیرا این امور به هیچ وجه با اخلاق و روحیه بندگان خداوند سازگاری ندارد. بندگان خداوند نسبت به او متواضع و خاشع و خاضع اند و همواره فروتنانه به ذکر و یاد او مشغول و زبان به حمد و ثنای او می گشایند و هرگز در برابر خداوند و بندگان او کبر و خودپسندی ندارد و با همه خلق خدا مهربان اند و خدمت به خلق را خدمت به خداوند و مولای عالم می دانند.
اخلاق و روحیه بندگی
برای درک صحیح روحیه بندگی و اخلاق بندگان خداوند، بهترین روش داشتن تصور صحیح از روحیه و اخلاق غلامان و کنیزان و خدمتکاران است. کسانی که به عنوان خدمتکار یا غلام و کنیز یا هر عنوان دیگری در خدمت انسانی هستند و او را مولای خود می دانند در این ارتباط منش و اخلاقی از خود بروز می دهند که می تواند در تعریف رابطه انسان با خالق و مولای عالم الگو و آموزنده باشد.
اولین مورد روحیه اطاعت است، یعنی این گروه دائما چشم و گوش به مولی دارند تا چه فرمانی بدهد و چه از آنها بخواهد، در انجام آن بکوشند و کاری جز برآوردن خواسته های مولی و تامین رضایت او ندارند، به قدری که تو گویی از خویش تهی شده و خواسته های خویش را نادیده می انگارند و یا اصولا خواسته ای برای خویش مد نظر ندارند و اراده خویش را فانی در اراده مولی کرده اند. چیزی که برای این گروه مهم است تنها و تنها رضایت مولی است و هنگامی به شادی می رسند که احساس کنند، مولی از آنها راضی و خوشنود است.
البته اخلاق خدمتکاری و به تعبیری بردگی دیگران مرحله فراتری نیز دارد و آن کسب محبت مولی است، یعنی برخی از خدمتگذاران، علاوه بر اطاعت از فرامین مولی و پس از فراغت از انجام اوامر او و تحصیل اطمینان از اینکه به وظایف بندگی خود عمل کرده و موفق به کسب رضایت مولی شده اند، به خواسته و اختیار خود به کارهایی مشغول می شوند و خدماتی به مولی عرضه می کنند که مورد امر حتمی مولی نیست و ترک این اعمال نارضایتی مولی را در پی ندارد، ولی می دانند که در صورت انجام آن امور، هرچه بیشتر به مولی نزدیک می شوند و نزد او عزیز و محبوب خواهند بود.
به تعبیر دیگر، این گروه، تنها به کسب رضایت مولی دلخوش نبوده، هدف برتری را در روش و منش خدمت به مولی تعقیب می کنند و آن کسب محبت مولی است، ازآن رو به صورت آتش به اختیار خدماتی به مولی خویش ارایه می دهند، که مولی بر انجام این اعمال ایشان را وظیفه مند نساخته و در صورت ترک آن مورد مواخذه نخواهند بود.
در این مرحله از مراحل بندگی و خدمت، بندگان با کرنش و تواضع و اظهار عبودیت وخدمت و حتی تملق گویی نسبت به مولای خویش در پی آن هستند تا از سایر خادمان و بندگان پیشی گیرند و خود را نزد مولی محبوب سازند و به مقام محبت مولی برسند.
تمام این مراحل و مناسک بندگی و عبودیت نسبت به مولای ظاهری و انسانی در رابطه با بندگی انسان با خدای عالم نیز قابل الگوسازی است.
روحیه بندگی، یعنی رسیدن به چنین حالت روانی که مومن مطیع و تسلیم اوامر و خواسته های خدای متعال باشد و دائم در پی آن رود که دریابد، خدای متعال او را از چه اموری برحذر داشته و انجام آنها را ممنوع نموده تا از آن امور حذر نماید، نکند تا با انجام این امور که تحت عنوان گناه و عصیانگری مطرح می شود، خداوند را از خویش خشمگین سازند.
همچنین دریابد که مولای حقیقی عالم از او چه عملی خواسته و بر آن فرمان داده تا فورا در انجام آن بکوشد، چه اموری را بر او واجب و او را نسبت به آنها وظیفه مند کرده تا در انجام آن وظایف همت گمارند.
به تعبیر مصداقی تر چه موقع بنده را به خواندن نماز و گرفتن روزه و انجام فریضه حج و رفتن به صحنه مبارزه و جهاد با دشمن و پرداخت زکات امر کرده تا در همان موقع، نماز بخواند و روزه بگیرد و حج بگذارد و به جهاد بروند و زکات بدهد. البته خواسته های مولای حقیقی عالم از بندگان خویش بسیار فراتر از مناسک عبادی است و در انجام وظایف بندگی، خدمت به خلق و کسب علم و مشارکت در امور جامعه و حفظ نظام اسلامی و مانند آن را نیز باید مد نظر قرار دهد تا به مقام رضایت خداوند برسد و خوشنودی حاصل کند.
منتهی همانگونه که در اخلاق بردگی توضیح آن گذشت، در کسب مقام و روحیه بندگی و اخلاق و منش بندگان خداوند نیز مرحله ای فراتر از انجام واجبات بندگی و کسب رضایت وجود دارد و آن کسب محبت مولای عالم از طریق انجام مستحبات و ترک مکروحات است، در حالی که مولا صریحا امر وجوبی بر آنها ندارد و چنانکه بنده این امور را ترک کند، مورد مواخذه نخواهد بود.
همچنین مبارزه با رذایل اخلاقی مانند کبر و عجب و خودپسندی و غرور و مانند آن در تقویت روحیه بندگی بسیار موثر است؛ زیرا این امور به هیچ وجه با اخلاق و روحیه بندگان خداوند سازگاری ندارد. بندگان خداوند نسبت به او متواضع و خاشع و خاضع اند و همواره فروتنانه به ذکر و یاد او مشغول و زبان به حمد و ثنای او می گشایند و هرگز در برابر خداوند و بندگان او کبر و خودپسندی ندارد و با همه خلق خدا مهربان اند و خدمت به خلق را خدمت به خداوند و مولای عالم می دانند.