سلامبانو زینب کبری(سلام الله علیها) در مجلس یزید فرموند ما رایت الا جملااما ما در مواقع بسیاری مشاهده میکنیم که ایشان در مقتل و جاهای دیگر به عزا پرداختند یا بعد از واقعه عاشورا از شدت غم فقط یک سال(دقیق نمیدانم) عمر کردندیا حضرت امیر(ع) بعد از رسیدن خبر شهادت صدیقه کبری(س) به ایشان بارها در مسیر مسجد و خانه بر زمین افتادندیا حضرت حسین(ع) با اندوه بسیار و حتی چهار دست و پا(از شدت غم) یر سر پیکر یارانشان میرفتندو…

جواب اجمالی: این دو با هم منافاتی ندارد، یکی در ادامه جنگ است که در مقابل دشمن مطرح می‌شود و عظمت کار شهدا را بیان می‌کند که چون جهاد و مبارزه و شهادت نوعی بندگی و برای احیای دین بوده است پس زیبا و دیدنی است. و دیگری برای برپایی مجلس عزا و گریه کردن در واقع بیانگر وابستگی و علاقمندی اعضای خانواده را بهم را نشان می‌دهد که برای کم کردن شدت مصیبت روحی و تالم خاطر انجام می‌شود.توضیح بیشتر:
جمله ای که حضرت زینب(س) فرمودند قسمتی از خطبه و صحبت ایشان در مجلس رسمی در برابر دشمن دژخیمی مثل یزید و ابن زیاد است که با کشتن امام حسین (ع) و یارانش احساس پیروزی و غرور داشتند که این سخن ایشان ضربه ای به امثال یزید بود که این نوع سخن حکایت از قدرت روحی والای حضرت زینب(س) در برابر دشمن و نیز عظمت کار امام حسین(ع) و اصحاب حضرت را می‌رساند، دشمن خواست یک جنگ روانی و باصطلاح امروزیها جنگ نرم هم شروع کند ودر آن پیروز شود اما حضرت زینب(س) و امام سجاد(ع) با این نوع صحبت‌ها و خطبه‌ها شکست روانی و شرمندگی را بر آنها تحمیل کردند، و همین صحبت‌ها باعث شد قیام و نهضت امام حسین(ع) با عظمت زنده بماند و پرچم عاشورا همیشه در اهتزاز باشد.
اما از طرف دیگر دل انسان بابت از دست دادن عزیزان و اعضای خانواده و بهترین انسان‌های پاک روزگار که بندگان مخلص خداوند بوده‌اند به درد می‌آید و اون وابستگی عاطفی باعث ناراحتی و دلتنگی آدم می‌شود که برای تسلای دل داغ دیده برگزاری مراسم ذکر و یاد آنها یا رفتن به سر قبر و با آنها درد و دل کردن شاید بهترین کار بحساب بیاید. اهل‌بیت هم مثل همه انسان‌ها سرشار از عاطفه پاک و علاقمندی به اعضای خانواده هستند که جای خالی هرکدام بر دیگران اثرگذار و جای ناراحتی است.