حاکمان از خاندان بنیامیه پس از یزید مروانیان هستند هرچند مخالف اهلبیت(ع) و اهل فساد و فحشا هستند( غیر از عمربن عبدالعزیز که بنظر با بقیه فرقهایی داشت و برخی حقوق اهلبیت را به آنها برگرداند اما خلافتش بیشتر از دوسال دوام نداشت) اما مثل یزید اینقدر در دست زدن به جنایت، فساد و فحشا بیپروا نبودند. حکومت اینها هم کمکم رو به افول رفت تا اینکه عباسیان روی کار آمدند، فقط در زمان فترت تغییر حاکمیت از بنیامیه به عباسیان که مصادف با دوران امامت امام محمدباقر(ع) و امام صادق(ع) بود شیعیان دوره نسبتا مناسبی داشتند اما وحدتی بین آنها نبود و خیلی متفرق بودند. عباسیان با اینکه با اهل بیت به نوعی نسبت فامیلی داشتند و جد آنها عباس عموی پیامبر بود ولی سختگیری آنها به اهل بیت گاهی بسیار سختتر از عملکرد حاکمان بنی امیه بود پس از جریان کربلا شیعیان واقعی به کمتر از انگشتان دو دست رسیدند و امام سجاد(ع) در یک انزوای شدید قرار گرفت وعلویون تحت نظارت شدید و تعقیب دستگاه حکومتی بودند که مبادا دست به قیام وانقلاب بزنند عده قابل توجهی در زندانها محبوس بودند وامام سجاد(ع) به شیعیان دستور تقیه کردن داده بودند تا جانشان در امان باشد . لذا شرایط برای انجام قیام وانقلاب فراهم نبود شیعیان دوره عباسیان خیلی محدود و تحت نظارت بودند قیامهایی هم که به اسم علویون رخ داد همگی با شکست مواجه شدند مثل قیام زیدبنعلی و یحییبن زید و نفس زکیه و امثال آن و امامی مثل موسیبن جعفر(ع) همیشه تحت تعقیب یا زندان بودند.