اگر با سیره عملی مرحوم امام در زمان حیاتشان آشنایی مختصری داشته باشیم یکی از جلوه های رفتاری ایشان را تواضع و فروتنی خواهیم یافت . امام خود را خدمتگزار و خادم ملت معرفی نمود این گفتار ایشان در عمل و رفتار ایشان نیز کاملاً آشکار بود . اما آنچه در دست بوسی ایشان توسط مردم ومسئولان کشور صورت می گرفت جلوه هایی از عشق و ارادت و نمایش دلدادگی وعلاقه آنان به ایشان بود .صحنه هایی از این ارادت و دلدادگی را در جاری شدن اشک بر چشمان افراد با شنیدن سخنان ایشان شاهد بوده و در مورد مقام معظم رهبری نیز شاهد هستیم .
آنچه در این مورد ویا نظایر آن مشاهده می شود اظهار ارادت و دلدادگی به روحانیت ،سیادت ومقام مرجعیت است ومردم این افراد را ادامه دهندگان راه ائمه معصومین (ع) می دانند و این بسیار متفاوت است با آنچه که توسط شاه معدوم از روی تکبر و تفخر و تفرعن در مجالس رسمی صورت می گرفت و از سوی برخی از سرسپردگان او از روی چاپلوسی و تملق یا از سر اجبار انجام می گرفت .
از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمودند : لا یقبل رأس احد و لایده الا رسول الله او من ارید به رسول الله بوسیدن سر کسی یا دست او جایز نیست مگر در مورد رسول الله صلی الله علیه و آله یا کسی که اراده کند بواسطه آن ایشان را (بحار الانوار , ج 76, ص 37) مرحوم علامه مجلسی در توضیح این روایت فرموده اند منظور از « من ارید به رسول الله » ائمه معصومین علیهم السلام و علما عاملین هستند چون در روایت آمده که العلماء ورثه الانبیاء در روایات بوسیدن دست کسی جایز نیست مگر پیامبر اسلام ( ص) بر این اساس دست بوسی امام ره به عنوان عالم دینی و رهبر نظام اسلامی و نائب امام عصر عجل الله فرجه الشریف در عصر غیبت در راستای احترام به ائمه معصومین علیهم السلام بوده و قابل پذیرش است و این ماهیتاً با آنچه توسط شاه معدوم در رژیم گذشته یا سایر موارد مشابه آن صورت می گرفت متفاوت بوده و هیچ گونه توجیه شرعی ,عقلی ومنطقی نداشت .