ما مدیتشن را (اگر چه مراجع تقلید به ظاهرِ آن و شکل خارجی آن مادامیکه مرتکب حرامی نشود اشکال نگرفته اند) اما آنرا از منظر اثربخشی معنوی، روش کارامدی نمیدانیم. این که بعضی با مدیتیشن بدنبال تعالی روحی و باطنی هستند، مطمئنا چنین انتظاری از مدیتشن نه منطقی است و نه اسلامی. چرا که راه تحول مثبت در دین مشخص است و با بی ذهنی و مراقبه هندی، اگر هم تغییری در ساحت ذهن احساس شود، این تغییر به معنای تحول مثبت و تعالی معنوی نیست و صرفا یک تجربه جدید روحی است که دلیلی بر این که رضایت خداوند به چنین کاری تعلق گرفته باشد وجود ندارد. مدیتیشن را از جهت رشد معنوی با جادو و علوم جادویی مقایسه کنید که هر دو حاوی تحول باطنی اند اما این تحول باطنی، الزاما تحول تکاملی نیست، بلکه صرفا یک جابجایی روحی است.