با سلام و ادب و تشکر از ارتباط و اعتماد شما
حرف «ثاء»: از اتصال نوک زبان به سر دندان های ثنایای بالا و به صورت دمیدگی ادا می شود مانند: اِثْمَ.
حرف «صاد»: از حروف اطباق و استعلاء و در هنگام تلفظ، به علت انطباق سطح زبان با کام بالا و میل ریشة زبان به سقف دهان به صورت درشت و پرحجم ادا می شود. مانند: اَصْدَقَ.
حرف ( ص ) مانند حرف ( س ) ولی پر حجم و درشت ادا می شود که برای این کار لازم است میان زبان را به کام نزدیک کرد .
برای ادای (س) به تراکم نیاز داریم؛ یعنی اجازه ندهیم که هوا از جایی نشت کند تا همه ی مولکول ها مجبور شوند از یک جا بیرون بیایند. نوک زبان پایین را می بندد تا هوایی که زیر رفته است نتواند از جلو بالا بیاید. هوا زیر زبان حبس می شود و به ناچار همه ی هوا به روی زبان می آید؛ حالا باید زبان راه عبور هوا را تنگ کند تا هوا سوت بزند. برای سوت زدن راه باریکی ایجاد می کنیم؛ همه ی هوا را متراکم می کنیم تا هوا از جایی بیرون برود .
حبیبی، علی، شهیدی، محمدرضا، روان خوانی و تجوید قرآن کریم، انتشارات روحانی، چاپ اول، ۱۳۷۶٫