گفته اند فتنه های اخرالزمان بیشتر و سخت تر می شوند. این فتنه ها چه هستند و چگونه نباید فریب انها خورد؟

افراط و تفریط ما در انجام امور دینی از فتنه‌های عصر غیبت است. در عصر غیبت نیز مانند عصر ظهور باید تابع و مطیع امام خود باشیم. افراط و تفریط یا تقدیم و تاخیر داشتن در انجام امور بر امام عجل الله تعالی فرجه الشریف، مصداق قطعی افتادن در فتنه‌های دوران غیبت و باعث مرگ جاهلی انسان است. رویکرد درست، درایت، شهامت و بصیرت منتظران راستین بسیار مهم و اثر گذار بر جوامع و آحاد مردم در مسئله نجات از فتنه هاست. ضمن باور عمیق به امکان ظهور در هر لحظه، بدانیم از توقیت، تطبیق، تعجیل و تعیین زمان ظهور باید پرهیز نماییم. باید با هندسه معرفتی انتظار و ظهور آشنایی خود را کامل نماییم. این اعتقاد را زمینه رشد، آینده نگری و پویایی خود و جامعه شناخته و در این موضوع معرفت اندوزی نماییم. این عقیده مهم را وسیله سرگرمی، پیشگویی، امیدهای کاذب و سپس یاس و تردید و… قرار ندهیم. «آیین نامه رسمی انتظار و ظهور» را با بینش و باور درست و دقیق مراعات، منش و گرایش‌های خود را با محبت و تولای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و امید به ظهور تنظیم و کنش و رفتار فعالانه و موثر داشته باشیم. این ذخیره الهی برای نجات بشریت و بقیه الله برای اصلاح کل دنیای فاسد و ظالمانه است. عمل، قول و عزم ما بیانگر آماده گی و بهره‌مندی از فیوضات او در عصر ظهور باشد. صبر بر مقدرات، بردباری و مقاومت، دعا و التجاء به محضر باری تعالی برای اصلاح امر فرج و ظهور، تلاش برای جلب رضایت حضرت و جذب و تربیت یاران فداکار برای او را از خداوند متعال بخواهیم. رویکرد روشن دعای زمان غیبت حضرت مهدی عجل الله فرجه الشریف را با دقت و احتیاط کامل رعایت نماییم. آنجا که فرموده اند: «خدایا مرا بر غیبت آن حضرت صبور گردان، تا آنچه را به تأخیر انداخته‌ای خواهان تعجیل نباشم و آنچه را زود قرار دادی خواستار تأخیرش نباشم و آنچه را پوشیده داشتی فاش نسازم و آنچه را مکتوم نموده‌ای کاوش نکنم و در تدبیرت با تو منازعه و کشمکش و چون و چرا ننمایم. همه کار‌ها را به خودت واگذارم». (1)؛
زمان غیبت و ظهور باید تابع امام علیه السلام بوده و از تندروی یا کند روی پرهیز نماییم. محبت آن حضرت و عنایاتش را همیشه در دل خود زنده نگه داریم. افراط و تفریط، تقدم و تاخر داشتن از امام علیه السلام در ورطه هلاک افتادن و غرق شدن در فتنه هاست.
ــــــــــــ
(1). بحارالانوار، ج3، ص187.