باسلام و شب بخیر ، ضمن تسلیت ایام اربعین حسینی (ع) سوالاتی دارم که امیدوارم ان را کامل برایم شرح دهید. ۱. در حدیثی امده هست که درجه ای نزد خداوند است که هیچ بنده ای به ان نمی رسد مگر با دعا ، خب این حدیث به چه معناست ، یعنی باید برای رسیدن به ان درجه فقط دعا کنیم؟ و این درجه چه نوع درجه ای هست؟ ۲. در حدیثی خداوند به انسان فرمود که اگر از من اطلاعت کنی ، تو را به درجه می رسانم که اگر بگویی بشو بشود و…… طبق این حدیث ایا انسان به درجه ای می رسد که با قدرت خدا ، تبدیل به یک خالق می گردد؟ خالقی که قدرتش از سوی خداست؟ ۳.در معراج ، حضرت جبرییل (ع)از اسمان هفتم بالاتر نرفت ، زیرا توانش را نداشت اما پیامبر اکرم تا بالاترین مکان رفت ، ایا این حاصل وجود روح است؟ روحی که از خداست و تنها چیزی می تواند نزد خدا عزیز شود و قدرتش را تحمل کند که از خود خدا باشد؟ ۴.چون روح ما از خداست ، به نوعی خاص ترین مخلوق هستیم که باید از وجود خود حیرت کنیم و ضمن اطاعت از خداوند خود را برای رسیدن به درجه خاص اماده کنیم؟ ۵.ایا ممکن است ، فردی در این دنیا و قبل از مرگ به این درجات و کمالات برسد؟

دوست گرامی. بله اصولا فلسفه دین همین است که انسان و استعدادهای او را شکوفا نماید و او را به نهایت کمال و سعادت واقعی خود برساند. به مطالب زیر توجه نمایید:
انسان برترین، پراستعدادترین و تواناترین آفریده و مظهر تمام کمالات خداوند است. آنگاه که خداوند انسان را آفرید از کار خویش در شگفت ماند و به‌خاطر خلقت چنین آفریده‌ای، به خود آفرین گفت و خویش را ستود و چون فرشتگان به‌دلیل ناآگاهی دم برآوردند که با وجود ما نیازی به آفرینش چنین موجودی نبود، تمام اسماء و صفات خویش را به آدم آموخت و فضیلت او را بر ملائکه به ایشان گوشزد کرد و او را شایسته ولایت خویش نمود و به او ردای خلافت خدا در زمین پوشاند و زندگی بخشید.
فلسفه زندگی انسان در این دنیا نیز چیزی جز تلاش برای شکوفاسازی استعدادها و توانمندسازی و آشکار سازی مظهریت خود نسبت به خداوند و تأمین هدف آفرینشی خدا از خلقت انسان نبوده و نیست. آدمی به این سرای آمده تا همگام با سایر مخلوقات، خط سیر تکاملی خویش را بپیماید و با تخلق به صفات و اخلاق الهی، به نهایت هدف خلقت برسد و رستگاران و سعادتمندانه خویش را برای سفر بعدی و عالم آخرت آماده نماید.
فلسفه وجودی دین نیز در همین راستا است. دین الهی آمده تا با معرفی راه هدایت و صراط مستقیم توحید و عبودیت خدا و هدف اصیل زندگی، در مسیر آشکار سازی استعدادها و توانمندی‌ها به او یاری رساند، موانع راه را از سر راه او بردارد، شرایط و زمینه‌های رشد او را فراهم آورد، منازل و مقامات صراط تکاملی را به او آموزش دهد و همه گونه نیازهای معرفتی و عملی را برای او تأمین نماید و مانع غفلت و ناهشیار او شود و انسان را با عوامل بیداری و حیات بخشی آشنا سازد و اگر به خطا رفت راه بازگشت را به او نشان دهد و نعمت و رحمت خویش را بر او مستولی نماید، تا آدمی با انگیزه و اراده خویش راه خدایی شدن را در پیش گیرد و با تلاش و مجاهدت با دشمنان بیرونی و درونی بستیزد، خود را برای خداوند خالص نماید تا به سرمنزل نهایی و کمال انسانی و مقصد و مقصود حیات وصول یابد.
پیشنهاد دین برای پیمودن مسیر دین و هدف آفرینشی و نزدیک شدن به خداوند، عبودیت خداست. کارکرد عبادت فردی که در قالب مناسک عبادی مانند نماز و روزه و حج و زیارت و ذکر و دعا و مناجات انجام‌می‌شود، تقویت روح تا رسیدن به قله شهود و کرامت و شکوفایی استعدادهای معنوی و روحانی انسان است و کارکرد عبادت اجتماعی که در قالب حضور و مشارکت در مدیریت و پیشرفت و حراست از نظام و عرصه‌های متنوع خدمت به جامعه اسلامی و مردم انجام‌می‌شود، آشکارسازی توانمندی‌های علمی و عملی و مدیریتی و اجتماعی اوست.
عبادت فردی از جایگاه بسیار والایی برخوردار است؛ چراکه استعدادهای معنوی انسان را شکوفا نموده و سالک را به مقام ولایت تکوینی و تصرف در ماده کائنات و کشف و شهود عرفانی و قدرت انجام کارهای خارق‌العاده می‌رساند، اما این عرصه قادر نیست تمام استعدادهای انسانی را پرورش دهد و قسمت عمده استعدادها و مهارت‌ها و توانمندی‌های انسانی در عرصه فعالیت‌های اجتماعی و تخلق به اخلاق الهی و روابط انسان با جامعه شکوفا می‌شود.
کسی که در صدد وصول به بالاترین و والاترین مقام دینی و مرتبه انسانی شامل ولایت و امامت جامعه و خلافت خدا در زمین واصل شود، برای او ضرورت دارد تا به زندگی خود بعد اجتماعی بدهد و در مدیریت و پیشرفت و امور جامعه، نقش فعال و پویا ایفا نماید.