قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۳/۰۵/۱۴
–
۴۳۱ بازدید
آیا روایت یا حدیثی مبنی گناه بودن گریه کردن بر سرمزارعزیزان وجوددارد؟؟
با سلام و ادب و تشکر از ارتباط و اعتماد شما
1. پاسخ کوتاه
در مورد گناه بودن گریه در مرگ عزیزان روایتی نداریم . گناه بودن مربوط به گریه نیست بلکه مربوط به جزع و فزع و بیتابی در این موارد است .گریستن در غم مرگ عزیزان اشکالی ندارد و این عمل در سیره انبیا و اولیای الهی نیز بوده که انها نیز در اندوه فراق عزیزانشان می گریستند . آنچه مذموم و ممنوع و مورد نهی است جزع و فزع و بیتابی کردن و شاکی و ناخشنود بودن از مشیت الهی در مورد مرگ عزیزان است .
2. توضیح بیشتر
در مورد گریه بر اموات باید توجه داشته باشیم که اگر ریشه تأثرات و تألمات ناشى از عوامل مادى و دنیوى است ناپسند و مذموم است ولى اگر از جهت جدایى و قطع محبت و گسست عاطفى است نظیر این که انسان همسفر، شریک، انیس و محبوبى را از دست بدهد و محزون و غمگین شود و گریه کند اشکالی ندارد. مثلاً مستحب است در مفارقت از مؤمن، براى او بگریند اما این گریه نباید به جزع و بى قرارى بیانجامد.
با بررسى تاریخ اسلام به شواهد درباره گریه کردن اهل بیت(ع) در فراق عزیزان خود برخورد مى کنیم که مى تواند الگویى مناسب براى هر مسلمان باشد. مثلاً نقل شده که پیامبر مکرم اسلام در وفات حضرت ابوطالب و نیز همسر خود خدیجه کبرى مى گریست و بعدها هرگاه به یاد حضرت خدیجه مى افتاد متأثر مى شد و دعا مى کرد: خدایا خدیجه را بیامرز یا نقل شده حضرت زهرا(س) بر مزار عمویشان حضرت حمزه مى رفت و ساعت ها در آنجا عزادارى، گریه و ندبه مى نمود، همچنین آن حضرت در فراق پدر بزرگوارشان ناله ها و گریه سر داد یا مى خوانیم که حضرت على(ع) در هنگام وفات حضرت زهرا به شدت گریست و صورت بر خاک قبر نهاد به طورى که اشگ دیدگان حضرت با خاک آغشته شد. یا گریه اباعبدالله الحسین(ع) در شهادت برادران، فرزندان و اصحاب و نیز گریه حضرت زینب(س) بر کنار نعش به خون غلتیده برادر… تا گریه هاى صبح گاهى و شامگاهى مولایمان حضرت مهدى(عج) در مصیبت جدشان مشهور است.
درباره سایر مردم نکته قابل توجه این است که فوت عزیزان عامل تنبه و بیدارى ایشان است و روان شدن اشک و تأثرات روحى سبب مى شود پرده هاى غفلت دریده شود، هر چقدر تألمات و تأثرات شدیدتر باشد، انسان بهتر مى تواند به مشاهده و مناظره حقیقت عالم بپردازد. اساتید اخلاق معتقدند کسانى که از یاد مرگ غافلند همچون کسانى هستند که در خانه اى با دیوارهاى ضخیم به سر مى برند به طورى که هرگز طرف دیگر دیوار (مرگ) را نمى توانند درک کنند و ببینند؛ یاد مرگ، تضرع، گریه و زارى این دیوارهاى قطور و ضخیم را به شفاف مى نماید تا شخص با وضوح آن طرف حیات خود را ببیند و دل از جهان برکند و متوجه شود که دیر یا زود مى بایست رخت بربندد و در نتیجه مهیا شود.
و نیز وقتى سرشک غم از دیدگان جارى مى شود، اتصال با عالم غیب برقرار مى گردد، لذا توصیه شده اگر حالت حالت تأثر و شکستگى دل به شما دست داد، آن حال را غنیمت بشمارید ودعا کنید که انشاءالله به اجابت نزدیک است. مردم نیز عموما ناخواسته وقتى متأثر مى شوند درباره دیگران – حتى در مورد افراد ناشناس – طلب خیر مى نمایند این دعا و توجه باطنى مسلما از قوانین و سنن الهى پیروى نموده و سبب بهبود حالات مرده و خود بازمانده مى شود و شاید این مهمترین تأثیر اشک و گریه بر مفارقت احبّا، دوستان و سایر مردم باشد. در مجموع هیچ مانعى براى ابراز احساسات وعواطف قلبى و ریختن اشک در فراقت یاران وجود ندارد.
براى این که درباره موضوع مورد بحث اطلاعات و معارف بیشترى کسب نمایید به احوالات امام سجاد(ع) بعد از شهادت پدر بزرگوارشان توجه نمایید.
اما آنچه که براى مرده ثواب دارد، دعاى خیر و طلب آمرزش و عفو از درگاه خداوند است، بنابراین براى شادى روح مرده، احسان وانفاق و هدیه مادى و معنوى فرستادن در حق وى بسیار مؤثر است و در کنار این گریه همراه با رضا به قضاى الهى و حمد و شکر بر قضاى خداى سبحان و گفتن استرجاع «انا لله و انا الیه راجعون» و درخواست صبر بر تحمل مصیبت ثواب دارد.
تبیان نت
1. پاسخ کوتاه
در مورد گناه بودن گریه در مرگ عزیزان روایتی نداریم . گناه بودن مربوط به گریه نیست بلکه مربوط به جزع و فزع و بیتابی در این موارد است .گریستن در غم مرگ عزیزان اشکالی ندارد و این عمل در سیره انبیا و اولیای الهی نیز بوده که انها نیز در اندوه فراق عزیزانشان می گریستند . آنچه مذموم و ممنوع و مورد نهی است جزع و فزع و بیتابی کردن و شاکی و ناخشنود بودن از مشیت الهی در مورد مرگ عزیزان است .
2. توضیح بیشتر
در مورد گریه بر اموات باید توجه داشته باشیم که اگر ریشه تأثرات و تألمات ناشى از عوامل مادى و دنیوى است ناپسند و مذموم است ولى اگر از جهت جدایى و قطع محبت و گسست عاطفى است نظیر این که انسان همسفر، شریک، انیس و محبوبى را از دست بدهد و محزون و غمگین شود و گریه کند اشکالی ندارد. مثلاً مستحب است در مفارقت از مؤمن، براى او بگریند اما این گریه نباید به جزع و بى قرارى بیانجامد.
با بررسى تاریخ اسلام به شواهد درباره گریه کردن اهل بیت(ع) در فراق عزیزان خود برخورد مى کنیم که مى تواند الگویى مناسب براى هر مسلمان باشد. مثلاً نقل شده که پیامبر مکرم اسلام در وفات حضرت ابوطالب و نیز همسر خود خدیجه کبرى مى گریست و بعدها هرگاه به یاد حضرت خدیجه مى افتاد متأثر مى شد و دعا مى کرد: خدایا خدیجه را بیامرز یا نقل شده حضرت زهرا(س) بر مزار عمویشان حضرت حمزه مى رفت و ساعت ها در آنجا عزادارى، گریه و ندبه مى نمود، همچنین آن حضرت در فراق پدر بزرگوارشان ناله ها و گریه سر داد یا مى خوانیم که حضرت على(ع) در هنگام وفات حضرت زهرا به شدت گریست و صورت بر خاک قبر نهاد به طورى که اشگ دیدگان حضرت با خاک آغشته شد. یا گریه اباعبدالله الحسین(ع) در شهادت برادران، فرزندان و اصحاب و نیز گریه حضرت زینب(س) بر کنار نعش به خون غلتیده برادر… تا گریه هاى صبح گاهى و شامگاهى مولایمان حضرت مهدى(عج) در مصیبت جدشان مشهور است.
درباره سایر مردم نکته قابل توجه این است که فوت عزیزان عامل تنبه و بیدارى ایشان است و روان شدن اشک و تأثرات روحى سبب مى شود پرده هاى غفلت دریده شود، هر چقدر تألمات و تأثرات شدیدتر باشد، انسان بهتر مى تواند به مشاهده و مناظره حقیقت عالم بپردازد. اساتید اخلاق معتقدند کسانى که از یاد مرگ غافلند همچون کسانى هستند که در خانه اى با دیوارهاى ضخیم به سر مى برند به طورى که هرگز طرف دیگر دیوار (مرگ) را نمى توانند درک کنند و ببینند؛ یاد مرگ، تضرع، گریه و زارى این دیوارهاى قطور و ضخیم را به شفاف مى نماید تا شخص با وضوح آن طرف حیات خود را ببیند و دل از جهان برکند و متوجه شود که دیر یا زود مى بایست رخت بربندد و در نتیجه مهیا شود.
و نیز وقتى سرشک غم از دیدگان جارى مى شود، اتصال با عالم غیب برقرار مى گردد، لذا توصیه شده اگر حالت حالت تأثر و شکستگى دل به شما دست داد، آن حال را غنیمت بشمارید ودعا کنید که انشاءالله به اجابت نزدیک است. مردم نیز عموما ناخواسته وقتى متأثر مى شوند درباره دیگران – حتى در مورد افراد ناشناس – طلب خیر مى نمایند این دعا و توجه باطنى مسلما از قوانین و سنن الهى پیروى نموده و سبب بهبود حالات مرده و خود بازمانده مى شود و شاید این مهمترین تأثیر اشک و گریه بر مفارقت احبّا، دوستان و سایر مردم باشد. در مجموع هیچ مانعى براى ابراز احساسات وعواطف قلبى و ریختن اشک در فراقت یاران وجود ندارد.
براى این که درباره موضوع مورد بحث اطلاعات و معارف بیشترى کسب نمایید به احوالات امام سجاد(ع) بعد از شهادت پدر بزرگوارشان توجه نمایید.
اما آنچه که براى مرده ثواب دارد، دعاى خیر و طلب آمرزش و عفو از درگاه خداوند است، بنابراین براى شادى روح مرده، احسان وانفاق و هدیه مادى و معنوى فرستادن در حق وى بسیار مؤثر است و در کنار این گریه همراه با رضا به قضاى الهى و حمد و شکر بر قضاى خداى سبحان و گفتن استرجاع «انا لله و انا الیه راجعون» و درخواست صبر بر تحمل مصیبت ثواب دارد.
تبیان نت