پس از تاسیس و استقرار دولت اسلامی در مدینه, تقابل بین مدینه و مکه حاکم شد.مضاف بر آن مصادره اموال مسلمانان مهاجر در مکه باعث تشدید این نزاع گردید. در اینچنین شرایطی جنگ بدر آغاز گردید. جنگ بدر ماهیت دفاعی داشت چون منابع اطلاعاتی مسلمانان خبر داده بودند که مشرکان قریش(به این نکته توجه کافی داشته باشید:) با اموال مصادره شده مسلمانان مکه در کاروان بازرگانی با سرمایه پنجاه هزار دینار طلا به رهبری ابوسفیان روانه شامات شده ودر حال برگشت از شام با هزار شتر باری هستند که چهل نفر محافظ دارد(سیره ابن هشام, مکتبه محمد علی صبیح, 1383ق, ج2, ص449), در چنین شرایطی که مسلمانان پس از هجرت از مکه ، خانه و اموالشان در مکه توسط کفار به سرقت رفت و تمام دارایی هایشان را از دست داده بودند و کفار با اموال گرفته شده از مسلمانان کاروان تجاری خود را برپا کرده بودند وقتی خبر حرکت این کاوران به پیامبر رسید , او نیز دستور جنگ و باز پس گرفتن اموال مسلمانان را صادر کرد.
هفدهم رمضان سال دوم هجرى، سالروز جنگ بدر (اولین جنگ رسمى میان پیامبر خداصلى الله علیه وآله و مشرکان مکّه) است که به جنگ «بدر القتال» و «بدر الکبرى» معروف شده است.( طبقات ابن سعد، ج 2، ص 8(.
در یک طرف این نبرد نابرابر، نیروهاى مسلمان با کمترین ساز و برگ جنگى قرار داشتند. تعداد 313 تن با سه اسب و هفتاد شتر، نیرویى نبود که بتواند از نظر نظامى در مقابل نیروى 950 نفره با صد اسب و هفتصد شتر، ششصدنیروى زره پوش و مجهّز به بیشترین سلاح هاى رایج در آن زمان و آن ناحیه، مقاومت کند. المغازى، ج 1، ص39 ؛ تاریخ الامم و الملوک, بیروت موسسه اعلمی, ج2, ص 138).حال به این جنگ نابرابر می توان راهزنی گفت؟؟
به هرحال این نبرد که به فرمایش رسول خداصلى الله علیه وآله اولین نبردى بود که در آن خداوند اسلام را عزیز و سربلند گرداند و اهل شرک را به ذلّت نشاند توانست در بعد دیگر، نابرابرى قدرت ایمان را در برابر قدرت سلاح به اثبات رساند و نشان دهد که کارآیى ایمان، توان به پیروزى رساندن یک گروه کوچک، بر لشکر بزرگ تا دندان مسلح را دارد. به گونه اى که در طول زمانى یک نیمروز، گروه کوچک مسلمانان توانستند تنها با دادن چهارده شهید، هفتاد تن از سپاه شرک را کشته و هفتاد تن دیگر را به اسارت درآورند و با به غنیمت گرفتن 150 شتر، ده اسب و مقدار زیادى کالا، آنان را به خاک ذلّت نشانند و سپاه شرک را که در حقیقت تجسّم شیطان بودند سرکوب کنند. چنان که پیامبر خداصلى الله علیه وآله فرمود: «در هیچ روزى به جز روز عرفه- که روز نزول رحمت الهى است شیطان چنان که در جنگ بدر تحقیر شد، تحقیر نشده بود».
این جنگ به ظاهر کوچک، چنان در پیشگاه خداوند داراى اهمیت است که در میان وقایع تاریخ اسلام، مقام اول نزول آیات را به خود اختصاص داده است.
در نتیجه این جنگ تنها به علت پس گرفتن آنهم مقداری از اموالی بود که توسط مشرکین از مسلمانان ضبط شده بود, آیا با این وجود می توان مسلمانان را انسانهای راهزن بنامیم؟ آیا برای پس گرفتن اموال غارت شده راهی جز مقابله و احقاق حق از این طریق وجود دارد؟ در حالی که راهزنی یعنی قتل و غارت, جان و اموال انسانهای بی گناه, و این دو مقوله کاملا با هم متفاوت است.
بنابراین پیامبر و یارانش حق داشتند دست به چنین حمله ای بزنند، زیرا اولاً با هجرت مسلمانان از مکه به مدینه بسیاری از اموالشان به دست مکیان افتاد و خسارت سنگینی به آنها وارد شد تا جایی که بسیاری از آنان که افراد سرشناسی هم بودند حتی یک لباس کامل برای پوشیدن نداشتند. لذا آنها حق داشتند چنین خسارتی را جبران کنند، از این گذشته مردم مکه در طی 13 سال اقامت پیامبر(ص) و مسلمین در آنجا کاملاً نشان داده بودند که از هیچگونه ضربه و صدمه به مسلمانان فروگذار نخواهند کرد و حتی آماده کشتن شخص پیامبر(ص) نیز شدند چنین دشمنانی با هجرت پیامبر(ص) به مدینه بیکار نخواهند نشست، و مسلماً نیروی خود را برای ضربه قاطعتری بسیج خواهد کرد، پس عقل و منطق ایجاب میکند که مسلمانان به عنوان یک اقدام پیشگیرانه با مصادره کردن سرمایه عظیم کاروان تجارتی آنها ضربه سختی بر آنان وارد سازند، و هم بنیه اقتصادی و نظامی خود را برای دفاع از خویشتن تقویت کنند