امام صادق (ع) می فرماید: قرض و عاریه دادن و پذیرایى از میهمان از سنّت های اسلامى است[محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج 13، ص 395، موسسه آل البیت، قم، 1408ق، اَلْقَرْضُ وَالْعارِیَةُ وَ قِرَى الضَّیْفِ مِنَ السُّنَّةِ] بر اساس تفسیر سوره ماعون :
کسانی که از عاریه دادن لوازم منزل، دریغ ورزیده، احتیاجات مردم را نادیده می گیرند، گرفتار نفرین خدایند و عذاب جهنم، فرجام آنان است.
بنابر این قرض دادن و یا همان عاریه دادن از سنت اسلامی بشمار می رود و از اعمال خوب و پسندیده می باشد که پاداش آن نزد خداوند محفوظ است با این حال توجه به چند نکته لازم است:
1- قاعده کلی و اصلی که مورد تاکید پیشوایان معصوم ع است توجه به نیاز مومنان و رفع نیاز آنها در حد توانایی است .
2- طبیعی است که این قاعده مانند همه قواعد دارای تبصره و استثناء است و همیشگی نیست .
3- خود داری کردن از دادن چیزی که مورد نیاز دیگری است به نیت ها و انگیزه های مختلفی ممکن است صورت بگیرد و البته گاهی ممکن است منشا آن صفات بدی ماند حسادت باشد ولی گاهی دلیل موجهی برای این کار وجود دارد .
4- اگر کسی امانتدار خوبی نباشد و در ادای امانت و برگرداندن چیزی که از دیگران گرفته کوتاهی کند این اثر طبیعی را به دنبال دارد که از این عنایت و لطف اسلامی محروم گردد و دیگر کسی به او امانت ندهد .
5- گاهی چیزی مورد نیاز خود انسان است و نبودن آن موجب لنگی کار او می گردد و در همان حال دیگری نیز به آن نیاز دارد، در اینگونه موارد ندادن آن چیز به دیگری اشکالی ندارد، ولی اگر با وجود نیاز خود و همچنین نیاز وافر دیگری، با رضایت کامل، محرومیت را به خاطر خدا تحمل کند و آن را به دیگری بدهد، این حاکی از روح بلند و وجود صفت ایثار در چنین فردی است .
6-گاهی مسائل بهداشتی و یا ملاحظات مربوط به سلامتی شخص که عدم رعایت ان موجب ضرر و زیان می شود مانع رجحان عاریه و امانت می گردد مثل عاریه دادن مسواک شخصی که در سنت ائمه ع مشاهده نمی شود