امام سجاد علیه السلام پس از بازگشت از شام به همراه اسرا بر اساس سیاستی حکیمانه و با توجه به شناخت عمیقی که از مردم شهر داشت، و فرمایشی که از او نقل شده ( « در همه مکه و مدینه حتی بیست نفر که مرا دوست داشته باشند، وجود ندارد.») موضعی کاملاً بی طرف اتخاذ کرد و از اتفاقات جاری مدینه کناره گرفت. دلیل این کناره‌گیری این بود که امام می‌دانست این نهضت از مبنای صحیح اسلامی برخوردار نیست و قیام‌کنندگان نه به امامت او اعتقادی دارند و نه حتی از او نظر خواسته‌اند؛از سوی دیگر با قرار دادن شهر پیامبر صلی الله علیه و آله به عنوان محل اصلی قیام، حرمت این شهر را در معرض هتک سپاه جرّار شام قرار داده‌اند؛ و از همه‌ی اینها گذشته، اهداف مشخصی برای مبارزه و تداوم آن از طرف آنها اعلان نشده است. این کناره‌گیری موجب شد نام امام به کلّی از لیست سیاه دستگاه اموی حذف شود و در واقعه حرّه نه تنها خودش جان سالم به در ببرد، بلکه به بیش از چهار صد تن از مردم پناه داد و این بزرگواری، فقط ریشه در صفات متعالی و ملکوتی امام سجاد علیه السلام دارد .
به هرحال امام سجاد نزد مسلم بن عقبه (که بعدها به علت این جنایاتش به مسرف بن عقبه مشهور شد)، برای بسیاری از مردم شفاعت کرد و جان بسیاری را نجات داد.
از سوی دیگر این شورش به جز چهره ظاهری در واقع به نفع عبدالله بن زبیر بود که در مکه داعیه دار خلافت بود. از آنجایی که وی نیز همچون امویان، دشمن اهل بیت(ع)از جمله امام سجاد (ع) بود لذا امام با قیامی که نتیجه آن روی کار آمدن چنین کسی بود همراه نبود.