در تعلیمات اوستایی، از موجودی به نام  «انگره مئنیو» یا اهریمن نام برده شده است و خلقت همة بدیها و شرور و آفات وموجودات زیان آور از قبیل بیماریها، درنده ها، گزنده ها، مارها و عقربها و همچنین زمین های بی حاصل، خشکسالی و امثال آنها به او نسبت داده شده است نه به «آهورامزدا»که خدای بزرگ است و نه به «سپنت مئنیو» که رقیب «انگره مئنیو» است. از بعضی تعلیمات اوستایی ظاهر می شود که اهریمن، خود یک جوهر قدیم ازلی است مانند آهورامزدا و به هیچ وجه آفریدة آهورامزدا نیست، آهورامزدا اورا کشف کرده است، ولی او را نیافریده است. اما از بعضی تعلیمات دیگر «اوستا» خصوصاً قسمتی از «گاتاها» که معتبرترین اجزای اوستا است روشن می گردد که آهورامزدا دو موجود آفرید: یکی «سپنت مئنیو» یا خرد مقدس، و دیگر «انگره مئنیو» یا خرد خبیث (اهریمن). و به هر حال آنچه از اوستا ظاهر می شود و مورد اعتقاد زردشتیان بوده و هست این است که موجودات و مخلوقات جهان به دو دستة خیر و شر تقسیم می شوند. «خیرات» آنها هستند که هستند و بایست باشند و خوب است که باشند و وجودشان برای نظام عالم لازم است، اما «شرور» آنها هستند که هستند اما نبایست باشند، وجود آنها سبب نقص عالم شده است و این شرور به هیچ وجه مخلوق آهورامزدا نیستند، بلکه مخلوق اهریمن اند، خواه خود اهریمن مخلوق آهورامزدا باشد و خواه نباشد. پس به هر حال، اهریمن، خالق و آفرینندة بسیاری از مخلوقات جهان است؛ قسمتی از جهان آفرینش، جزء قلمروی او است و او خود یا یک اصل قدیم ازلی است و شریک و مماثل آهورامزدا است در ذات و یا مخلوق او است ولی شریک او است در خالقیّت.  مجموعه آثار شهید مطهری ج1 – عدل الهی، شهید مطهری به نقل از سایت تبیان