توجه شما به خودسازی و کسب رضای الهی حاکی از روح لطیف و با صفای شما است، این نعمت الهی را قدر بدانید و در تقویت اوصاف پسندیده خود کوشش کنید.
«کسب رضایت الهی»
یکی از  خصوصیّات دین مقدس اسلام این است که در هر حال و هر شغل و هر مکانى مى توان در عین اشتغال به کار و تلاش و درس، غرق در عبادت بود و زمینه تقرب الهی را فراهم نمود. این تفکر که عبادت منحصر در خواندن نماز و قرآن و از این دست امور است، تفکر اشتباهی است، هر چند اشتغال به اینگونه امور از برترین عبادات به شمار می آیند اما عبادت منحصر در آنها نیست.
همانطور که می دانید از نگاه دینی ارزش کارها و تحصیل علم و… به نیت و انگیزه انسان بازمی گردد و نیت و انگیزه یک عاملى درونى است و با انتخاب هدف، بستگى و ارتباط مستقیم دارد.حال هرچقدر هدف انتخابی الهی و واقعی تر باشد تقرب و کسب رضایت الهی در آن کار بیشتر است.
«نیت شرط قبولی اعمال»
نیت به معناى انگیزه و آگاهى و توجه به هدف و روح عبادت به شمار می آید؛ چنان که پیامبر گرامى اسلام(ص) فرمودند:«لا عمل الا بنیة – هیچ عملى نیست [یعنى داراى ارزش نیست ] مگر اینکه به واسطه نیت باشد. اصول کافى، ج 1، ص 70 ». همه اعمال و کردار آدمى، تنها در صورتى ارزش دارد که مبتنى بر نیت باشد؛ زیرا رفتار آدمى بر دو قسم است: یک. برخى رفتارشان مبتنى بر عادت صرف است؛ یعنى، انسان بدون اینکه بداند چه مى کند و بدون توجه به آن؛ عملى را انجام دهد، مثل اکثر کارهایی که از ما سر میزند و توجه ای به خداوند در آنها وجود ندارد و یا مانند نمازهایی که ابتداء تا انتهاى آنها را بدون توجه انجام مى دهیم. چنین عملى ارزش ندارد، زیرا اگر چه در ظاهر با نیت انجام شده است، اما در واقع عمل بدون نیت؛ یعنى، بدون انگیزه و آگاهى و هدف و توجه به مضمون و مقصد و مقصود آن است.
دو. برخى رفتار و کردارشان با توجه و آگاهى بدان عمل است که از آن به عمل با نیت تعبیر مى شود. چنین عملى داراى ارزش است، زیرا از روى توجه است نه صرف عادت. توضیح این نکته ضرورى است که نیتى ارزش دارد که مبتنى بر اخلاص باشد، یعنى، انگیزه انسان فقط خدا و نزدیکى به او باشد، ) مطهرى، مرتضى، تعلیم و تربیت در اسلام، ص 196-193.). حال که چنین است، روشن مى شود که در قیامت به ظاهر، رفتار و کردار آدمیان نگاه نمى شود؛ بلکه به باطن و حقیقت و انگیزه درونى بنده توجه مى شود و سنگینى و سبکى اعمال به میزان توجه و اخلاص ما  در کارها بر مى گردد.
گاهی ممکن است نیت و هدف خود از درس خواندن را مادی فرض کنید مانند اینکه درس بخوانید و علمی را کسب کنید تا با آن در مقابل دیگران فخر فروشی کنید و یا به پست و مقامی برسید و بر دیگران حکومت کنید. و گاهی می توانید همین درس و علم را به این هدف و نیت بیاموزید که در آینده به مردم و مملکتتان خدمت کنید و یا به وسیله آن معارف و عقائد اسلامی را به مردمان دیگر کشورها هدیه کنید، مانند رشته ای که شما در آن مشغول تحصیل می باشید. رشته ای که خدمات فراوانی را می توان توسط آن به سایرین ارائه نمود.
  بنابراین مهم این است که یاد خداوند مدام در قلبتان زنده باشد و کارهایتان را برای رضای خداوند انجام دهید و به کارهایتان رنگ و بویی الهی بدهید که این کار تنها با نیّت خالص میسر می شود. همچنین سعی کنید در کنار اینکه کارها و درس خواندنتان را با هدفی الهی انجام می دهید، قدری نیز  هرچند اندک به مطالعه دینی بپردازید و به طور کلی از تلاوت قرآن و کتب ادعیه فاصله نگیرید، چرا که اگر قرار است موفقیتی در امر تحصیل عائدتان شود، همه از جانب خداوند حکیم است و تا الطاف بیکران الهی نباشد، انسان نخواهد توانست قدمی بردارد.
مقام معظم رهبری امام خامنه ای (حفظه الله) که فردی عالم و آگاه به دین و روایات اهل بیت (ع) می باشند در مطالبات خود از دانشجویان مکرّر این جمله را فرموده اند: که من از شما (دانشجویان) سه چیز می خواهم؛ تحصیل، تهذیب، ورزش.(نکته های ناب جلد 2 فصل دوم). این جمله بیانگر مقام تحصیل علم نسبت به تهذیب می باشد که از اولویت بالاتری برخوردار است لذا ایشان تحصیل را مقدم داشتند. در تاریخ نیز نمونه های فراوانی وجود دارد که افضلیت مقام عالم را نسبت به زاهد نشان می دهد. جناب سلمان فارسی و ابوذر غفاری هر دو از یاران پیامبر گرامی اسلام و امیر مؤمنان علی (ع) بودند و در تقوا و زهد به درجات والایی رسیده بودند اما آنچه باعث شد تا حضرت رسول (ص) در وصف سلمان (ره) حدیث (سلمان منّا اهل البیت) را بگویند درک و معرفت بالایی بود که ایشان نسبت به دین داشتند.
بنابراین فرقی نمی کند کدام گرایش و رشته را برای ادامه تحصیل انتخاب می کنید، بلکه مهم آن است که با کدام یک بهتر می توانید به سایرین خدمت کنید. با قدری تحقیق و تفحص از کسانی که آگاهی لازم را در رابطه با این رشته دارند به راحتی می توانید به این مطلب پی برده.