خبرگزاری شبستان: استفان هاوکینگ، فیزیکدان، محقق، نویسنده انگلیسی و استاد سابق دانشگاه کمبریج خواستار پایان جنگ سه ساله در سوریه شد.

به گزارش سرویس دیگر رسانه های خبرگزاری شبستان و به نقل از ایسنا، استفان هاوکینگ در مقاله‌ای در روزنامه واشنگتن پست نوشت: «ارسطو فیلسوف یونانی عقیده داشت که جهان همواره وجود داشته است. به عقیده وی، دلیل اینکه انسانیت چندان توسعه یافته نبود، به علت این بود که سیل‌ها و سایر بلایای طبیعی مرتبا تمدن بشریت را به اول راه بازمی‌گرداند.

امروزه انسان‌ها هرچه سریعتر در حال توسعه هستند. دانش ما نیز به همراه تکنولوژی به صورت تصاعدی در حال رشد است. اما با این حال انسان‌ها همچنان دارای غرایز و به‌ویژه انگیزه‌های تهاجمی هستند که در عصر غارنشینی وجود داشت. قطعا پرخاشگری مزایایی برای زنده ماندن داشت اما تکنولوژی مدرن با تجاوز باستانی برخورد پیدا کرد و پس از آن کل نژاد بشر و زندگی بر روی کره زمین با خطر مواجه شد.

امروزه ما در سوریه شاهد هستیم که از تکنولوژی مدرن در قالب بمب‌ها، مواد شیمیایی و دیگر سلاح‌ها برای برآورده کردن اهداف به اصطلاح “اهداف سیاسی هوشمندانه” استفاده می‌شود. اما این احساس هوشمندانه‌ای ایجاد نمی‌کند که شاهد مرگ بیش از 100 هزار تن باشید و یا اینکه شاهد باشید که کودکان هدف قرار می‌گیرند. برعکس این کاملا احمقانه است و زمانی بدتر می‌شود که شما جلوی رسیدن کمک‌های انسان‌دوستانه را به مراکز درمانی بگیرید. طبق گزارش سازمان “کودکان را نجات دهید”، کودکان به دلیل کمبود امکانات دچار نقض عضو می‌شوند و یا نوزادان تازه متولد شده در مراکز بهداشتی به دلیل قطع برق در انکیباتورها می‌میرند.

آنچه در سوریه رخ می‌دهد، یک عمل شنیع است؛ اقدامی که جهان با بی‌تفاوتی از دور نظاره‌گر آن است. هوش هیجانی و یا حس عدالت جمعی ما کجاست؟

زمانی که ما در خصوص زندگی هوشمند در جهان بحث می‌کنیم، از این استفاده می‌کنم تا بگویم نژاد بشر حتی در بسیاری از رفتارهای خود در سراسر تاریخ برای کمک به بقای گونه‌ها اقدامی انجام نداده است.

ما باید با یکدیگر برای پایان دادن به این جنگ و حفاظت از کودکان سوری همکاری کنیم. جامعه بین‌الملل سه سال است که از حاشیه به این درگیری‌ می‌نگرد؛ درگیری‌ای که تمام امیدها را خاموش کرده است. من به عنوان یک پدر و یک پدربزرگ شاهد رنج کودکان سوری هستم و حال باید بگویم، دیگر بس است. اغلب این سوال برایم پیش می‌آید که ما از نظر موجوداتی که از اعماق فضا به ما نگاه می‌کنند چه شکلی هستیم؟

همانطور که ما به جهان نگاه می‌کنیم، در واقع این گذشته است که داریم در حال می‌بینیم چرا که نور در برخورد با اجسام دور بسیار بسیار دیرتر به ما می‌رسد. نوری که امروز از زمین ساطع می‌شود، چه چیز را نشان می‌دهد؟ زمانی که مردم گذشته ما را ببینند، آیا ما از آنچه نشان داده شده است، به خود افتخار می‌کنیم؟ آیا به این افتخار می‌کنیم که به عنوان برادر با یکدیگر چگونه رفتار کرده‌ایم؟ چطور اجازه می‌دهیم که برادرانمان اینگونه با کودکانمان رفتار کنند؟

ما هم‌اکنون می‌دانیم که ارسطو اشتباه کرده بود: جهان همواره وجود نداشته است. جهان حدود 14 میلیارد سال پیش آغاز شد. اما حق با ارسطو بود که گفت فجایع بزرگ نشان‌دهنده گام‌های رو به عقب برای تمدن بود. جنگ سوریه احتمالا نمی‌تواند نشان دهنده پایان بشریت باشد اما هر بی‌عدالتی‌ که رخ می‌دهد، جزئی از نمای کلی چیزی است که ما را بصورت یک شاکله نگه داشته است. اصول جهانی عدالت ممکن است در فیزیک ریشه نداشته باشد اما یک اصل برای حیات ماست و بدون آن انسان مطمئنا در مدت کوتاهی از بین می‌رود.»