پیامبر اکرم(ص) و مسلمانان به خصوص بنی هاشم به مدت سه سال در شعب ابیطالب در محاصره بودند و شرایط حاکم بر آن بسیار سخت و طاقت فرسا بود؛ آن چنان که صدای ضجه کودکان از بیرون آن شنیده می شد؛(طبقات الکبری، ج1، ص209.) زیرا مشرکان هر نوع طعامی را حتی اگر از ناحیه مسافران غریبه در بازارهای مکه عرضه می شد، به سرعت با قیمت بیشتر می خریدند تا مانع رسیدن آن به بنی هاشم شوند.( همان، ج2، ص312.)
آنان تنها در ماه های حرام(موسم حج) می توانستند از شعب خارج شوند و تنها تعداد محدودی همچون: هاشم بن عمرو، ابوالعاص بن ربیع، حکیم بن حزام، برادر زاده حضرت خدیجه و حضرت علی(ع)(شرح ابن ابی الحدید،ج13، ص254.) شبانگاه مقداری گندم و خرما بر شتر بار می کردند و زمانی که شتر، نزدیک شعب می رسید، آن را رها می کردند و به درون شعب می فرستادند.
این وضعیت به حدی سخت بود که نقل شده در طول مدت اقامت در شعب تمام دارایی و اموال حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب مصرف شد(تاریخ یعقوبی،ج2، ص25.)
و نیز نقل شده شدت فشار به حدی بود که گاه آنان، چاره‌ای جز خوردن پوست درخت نداشتند. (السیرة الحلبیة، ص337؛الصحیح من سیرة النبی الاعظم، ترجمه محمد سپهری،ج1، ص 366)