سندیت نامه عمر به معاویه

نامه ای در کتاب «بحار الانوار» وجود دارد که از عمر بن خطاب به معاویه نوشته شده است.[۱]این نامه در منابع معتبر روایی و تاریخی دیگر یافت نشد و در میان منابع موجود، علامه مجلسی(ره)، اولین کسی است که این نامه را نقل می کند.
علامه مجلسی در ابتدای این روایت آورده که این حدیث را از شخص فاضلی در مکه شنیده، اما اشاره ای به نام آن شخص نمی کند. او پس از ذکر این حدیث طولانی، بیانی نسبت به آن دارد که برای نتیجه گیری در مورد سند این مفید است: «به غیر از این سند، هیچ سند دیگری برای این روایت نیافتم و در متن این روایت غرایبی وجود دارد؛[۲] یعنی دارای معانی نامأنوس و دور از ذهن است.[۳] پس، این حدیث دارای الفاظ و معانی غریب و نامأنوسی است که نمی توان به آن اعتماد کرد.
علاوه بر مشکل سندی، عبارت های ضد و نقیضی نیز در روایت وجود دارد که اعتبار آن را زیر سؤال می برد؛ در بخشی از این روایت، عُمَر، خداوندی خدا را رد می کند و بندگی بت ها را می پذیرد و به لات و عزی که دو بت معروف در نزد عرب جاهلی است، قسم یاد می کند، اما در عین حال در صدر نامه، کلام خود را با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمن الرَّحِیمِ» آغاز می کند در حالی که مطالب نامه کاملاً خلاف این آغاز است و با سرّی بودن نامه، هیچ منعی بر عمر نبوده که کلام خود را با بسم الله آغاز نکند. تناقضاتی از این دست، تردید ما را در پذیرش این نامه بیشتر می کند.
در نهایت باید متذکر شد که این گونه تناقضات به همراه ضعف سند، شاهدی بر ضعیف بودن روایت و عدم اعتماد به آن است. البته رد این روایت به معنای قبول خلیفه دوم نیست، بلکه بر عملکرد او به حسب روایات و مستندات موثق، اشکالات بسیاری وارد است.
به نقل از پایگاه اسلام کوئست
پی‌نوشت:
[۱]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۳۰، ص ۲۸۸، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
[۲]. همان، ج ۳۰، ص ۳۰۰٫
[۳]. حدیث غریب، از اقسام خبر واحد است، این حدیث دارای اقسامی است؛ مانند حدیثی که دارای الفاظ و معانی دور از ذهن باشد. همچنین تنها در سند آن یک راوی و یک سلسله سند وجود دارد؛ ر.ک: جمعى از پژوهشگران زیر نظر شاهرودى، سید محمود هاشمى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج ۳، ص ۲۶۷، مؤسسه دائره المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت علیهم السلام، قم، ایران، چاپ اول، ۱۴۲۶ق.