روحیه شهادت طلبی عاشوراییان محکی برای منتظران مهدی(ع)

حجت الاسلام مرتضی نائینی، پژوهشگر مهدوی در گفتگو با خبرنگار حوزه مهدویت خبرگزاری شبستان با بیان اینکه یکی از ویژگی های عاشوراییان که می تواند محکی برای منتظران عصر غیبت باشد روحیه شهادت طلبی است، گفت: کسی که نسبت به امام خود معرفت و محبت و عشق دارد به دنبال اطاعت از امام است و مساله مرگ برایش حل شده است.

وی با بیان اینکه کسی که به امامش معرفت داشته باشد، چیزی برای از دست دادن ندارد، خاطرنشان کرد: زمانی که امام حسین(ع) در راه کوفه به لشکر یک هزار نفری حر برخورد می کند و آنها از ادامه مسیر جلوگیری می کنند، امام در گفتگویی می فرمایند که آیا مرا از مرگ می ترسانی؟ و آیا کاری بیش از این از شما برمی آید که من را بکشید، در منطق چنین امامی مرگ حل شده است و یاران چنین امامی نیز شهادت طلب می شوند.

حجت الاسلام نائینی بااشاره به روایتی مبنی بر ناپسند بودن مرگ برای انسان، ادامه داد: از اباذر پرسیدند چرا از مرگ می ترسیم؟ او پاسخ داد شما از مرگ خوشتان نمی آید چون دنیای خود را آباد کرده و آخرتتان را خراب کرده اید و شما دوست ندارید که از یک خانه آباد به سمت مخروبه بروید.

این پژوهشگر مهدوی با بیان اینکه آخرت یاران عاشورایی امام حسین(ع) با اطاعت و عشق و معرفت، آباد است، اظهارداشت: راه عبودیت در پیش چشمان عاشوراییان باز شده است. بنابراین مرگ در چشم آنان دوست داشتنی است.

وی بااشاره به داستان حضرت قاسم در شب عاشورا، تصریح کرد: حضرت قاسم(ع) در شب عاشورا وقتی خبر شهادت اصحاب را می شنود، از عمویش می پرسد آیا من هم فردا به شهادت می رسم؟ که امام حسین(ع) پاسخ می دهند: مرگ در نظر تو چگونه است؟ و قاسم می گوید مرگ از عسل برای من شیرین تر است.

حجت الاسلام نائینی روحیه شهادت طلبی را از صفات یاران حضرت حجت(ع) دانست و بیان داشت: در روایتی داریم که یاران مهدی(ع) آرزو می کنند که در راه خدا کشته شوند. بر این اساس منتظران عصر غیبت اگر شهادت طلبی عاشوراییان را سرلوحه خود قرار دهند، می توانند از یاران امام زمان(ع) خود باشند.

این پژوهشگر مهدوی وجود غمی مقدس و ستودنی را از دیگر صفات یاران عاشورایی امام حسین(ع) برشمرد و عنوان کرد: یاران امام حسین(ع) با وجود خوشحال بودن از همراهی با حضرت، غمی داشتند که البته مقدس و ستودنی است که اگر این غم در زمان غیبت به جان منتظران بیفتد، مشکل تنهایی امام حل شده و در عصر غیبت تبدیل به ظهور می شود.

وی با بیان اینکه عاشوراییان از تنهایی امام حسین(ع) بعد از شهادتشان غمگین بودند، گفت: به طور مثال مسلم بن عوسجع و حبیب بن مظاهر پیرمردانی بودند که از کوفه برای یاری امام به کربلا آمدند. در روز عاشورا وقتی مسلم به میدان می رود، در لحظه شهادت که امام را صدا می زند امام همراه حبیب به بالای سر او می رسند و در همان حال حبیب از او می پرسد: اگرچه من بعد از تو خیلی زنده نیستم ولی اگر سفارش و وصیتی داری بگو.

حجت الاسلام نائینی ادامه داد: مسلم دستش را بالا آورد و بااشاره به امام گفت که سفارش می کنم که امام را تنها مگذار و برو و زودتر شهید شو.

این پژوهشگر مهدوی همچینین به داستان دو عمو زاده به نام های سیف بن حارث و مالک بن عبدالله اشاره کرد و افزود: وقتی این دو عمو زاده از امام اجازه میدان می گیرند. بعد از اینکه امام اذن می دهند، شروع می کنند که امام علت را می پرسند. می گویند خدا ما را فدای تو کند، به خدا ما برای خودمان گریه نمی کنیم، بر تو گریه می کنیم و لحظه ای را می بینیم که دشمن تو را محاصره کرده و بعد از شهید شدمان کاری نمی توانیم برایت بکنیم.

وی این غم را مقدس دانست و گفت: اگر امروز این غم به جان ما بیفتد. برای تنهایی امام از این دوران دلتنگ می شویم و همان زمان که امام حسین(ع) ندای “هل من ناصر ینصرنی” را سر دادند، امام زمان(ع) هم این ندا را سر داده اند و اگر غم تنهایی و غربت امام در دل منتظران بیفتد، مطمئنا منتظران خوبی خواهیم بود.