آیه 102 سوره مبارکه آل عمران می فرماید:
«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ؛ اى کسانى که ایمان آورده اید! آن چنان که حق تقوى و پرهیزکارى است از خدا بپرهیزید، و از دنیا نروید مگر اینکه مسلمان باشید (باید گوهر ایمان را تا پایان عمر حفظ کنید».
در اینکه منظور از حق تقوى چیست؟ در میان مفسران سخن بسیار است اما شک نیست که حق تقوى آخرین و عالیترین درجه پرهیزگارى است، که پرهیز از هر گونه گناه و عصیان و تعدى و انحراف از حق را شامل مى گردد، و لذا در تفسیر درّ المنثور از پیامبر (ص) و در تفسیر عیاشى و معانى الاخبار از امام صادق (ع) نقل شده که در تفسیر حق تقوى فرمودند
ان یطاع فلا یعصى و یذکر فلا ینسى (و یشکر فلا یکفر) ؛
یعنى حق تقوى و پرهیزگارى این است که پیوسته اطاعت فرمان او کنى، و هیچگاه معصیت ننمایى، همواره به یاد او باشى، و او را فراموش نکنى، و در برابر نعمتهاى او شکرگزار باشى و کفران نعمت او ننمایى.
بدیهى است انجام این دستور همانند همه دستورات الهى بستگى به میزان توانایى انسان دارد بنا بر این آیه فوق با آیه 16 سوره مبارکه تغابن که مى گوید: « فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ تا آنجا که توانایى دارید پرهیزگارى پیشه کنید »هیچگونه منافاتى ندارد و گفتگو در باره تضاد این دو آیه و نسخ یکى بوسیله دیگرى به کلى بى اساس است. 
  البته آیه دوم در حقیقت بیان قید و به اصطلاح تخصیص در آیه اول است و آن را مقید به مقدار توانایى انسان مى کند و از آنجا که ظاهرا در میان قدما گاهى کلمه نسخ بر تخصیص اطلاق مى شده ممکن است منظور کسانى که آیه دوم را ناسخ آیه اول دانسته اند همان تخصیص بوده باشد.
ر. ک: تفسیر نمونه، ج 3، ص 26- 28.