در حدیثی که در بحار از تفسیر منسوب به حضرت عسگری علیه السلام نقل شده این مطلب آمده است :ذیل آیه یا أَیُّهَا النَّاس اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ امام می فرماید: وَ لَعَلَ مِنَ اللَّهِ وَاجِبٌ لِأَنَّهُ أَکْرَمُ مِنْ أَنْ یُعَنِّیَ عَبْدَهُ بِلَا مَنْفَعَةٍ وَ یُطْمِعَهُ فِی فَضْلِهِ ثُمَّ یُخَیِّبَهُ أَ لَا تَرَى أَنَّهُ کَیْفَ قَبُحَ مِنْ عَبْدٍ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا قَالَ لِرَجُلٍ أَخْدِمْنِی لَعَلَّکَ تَنْتَفِعُ مِنِّی وَ تَخْدُمُنِی وَ لَعَلِّی أَنْفَعُکَ بِهَا فَیَخْدُمُهُ ثُمَّ یُخَیِّبُهُ وَ لَا یَنْفَعُهُ فَاللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَکْرَمُ فِی أَفْعَالِهِ وَ أَبْعَدُ مِنَ الْقَبِیحِ فِی أَعْمَالِهِ مِنْ عِبَادِه .(بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج 65، ص: 287)لعل از جانب خداوند واجب است چرا که خداوند کریم تر است از این که بنده خودش را بدون جهت و منفعتی بزحمت بیندازد ( یعنی او را آن گونه که در آیه آمده به عبادت دعوت کند تا شاید متقی شود) و به فضلش امیدوار کند و سپس او را نا امید کند آیا نمی بینی که از بنده خدا قبیح است که به دیگری بگوید خدمتی برای من بکن شاید از من سودی به تو برسد و سپس آن شخص آن کار را انجام دهد و او وی را نا امید کند و سودی به او ندهد و وقتی بنده چنین است خداوند در کارهایش کریم تر و دور تر از ستم است تا بندگانش .