جای تردید نیست که زمانه و روزگار یکی از مخلوقات خداوند است که نباید مورد اهانت و اقع شود و انسان مشکلات به وجود امده را نمی تواند به گردن روزگار بیاندازد و اما در خصوص اشعار منسوب به امام حسین علیه السلام بر فرض صحت انتساب آن به امام حسین علیه السلام باید آن را به گونه ای توجیه کرد ممکن است این گونه گفته شود که نگاه به عالم خلقت دو گونه می تواند باشد در یک نگاه انسان عالم خلقت را بر اساس نظام الهی و فطرت و آن گونه که هر چیزی در جای خود قرار دارد آن گونه که خداوند خواسته می بیند در این نگاه اشکال به خلقت معنا ندارد و بازگشت اشکال و اعتراض به آن اشکال به خداوند است و از یک منظر می توان به عالم خلقت نگاه کرد نه آن گونه که خداوند آنرا آفریده و خواسته آن گونه باشد بلکه به عالم خلقتی که بر خلاف خواسته تشریعی خداوند از سوی ظالمان و مستکبران تغییر یافته و در آن ظلم وناروا وجود دارد در این نگاه می توان بر روزگار و خلقت خرده گرفت به همبن جهت حضرت ادم نیز پس از قتل هابیل در اشعاری عالم را مورد نکوهش قرار داده و می گوید شهرها و آنچه در آن است تغییر یافته و چهره زمین غبار آلود و زشت است (تغیرت البلاد و من علیها فوجه الارض مغبر قبیح)که این سخن حضرت آدم با نگاه دوم است که در این عالم هابیل توسط قابیل کشته شده .آیه خالدین فیها لایبغون عنها حولا مربوط به بهشت عالم آخرت است که پس از برپایی قیامت است، ارواح ائمه معصومین و دیگر اموات پس از مرگ در قالب مثالی و در عالم برزخ متنعم و یا معذب است و بودن در عالم برزخ منافاتی با سرکشی کردن از عالم دنیا ندارد مومنین عادی نیز به حسب برخی روایات در مواقعی خاص به سرکشی خانواده خود می آیند تفاوت ائمه معصومین و اولیای الهی با سایرین در این است که ارواح معصومین محبوس در عالم برزخ نیست و مطابق اراده خودشان در دیگر جاها نیز می توانند حاضر شوند و یا حتی در قالب جسمانی دنیوی در آمده و در این عالم آشکار شوند اما برای دیگران مطابق اراده شان چنین چیزی میسر نیست، در هر صورت حضور حضرت زهرا در کربلا منافاتی با آیه یاد شده و با هیچ یک از دیگر آموزه های دینی ندارد ضمن آن که این حضور می تواند با جسم دنیایی نباشد به همین جهت برای همگان قابل رویت نباشد و می تواند به صورت تجسد در قالب دنیوی نیز باشد که همگان ببیند و یا تصرفی صورت بگیرد که عده خاصی ببینند .