همه مراجع: اگر احتمال بدهد او در انظار عمومی جواب بدهد و موجب آبروریزی بشود و آبروی در خطر باشد، (این یعنی مفسده وجود دارد و) در این موارد امر به معروف جایز نیست البته این احتمال باید احتمال عقلائی باشد و صرف احتمال ضعیف ضرر، رافع تکلیف نیست.[ امام، توضیح المسائل، م 2791 و تحریر الوسیلة، امر به معروف، گفتار در شرایط وجوب، شرط چهارم، م 1؛‌ مکارم، توضیح المسائل، م 2414؛‌ صافی،‌ توضیح المسائل، م 2862؛ نوری، توضیح المسائل، م 2789؛‌ خامنه‌ای، سایت، احکام موضوعی، امر به معروف؛ سیستانی، توضیح المسائل، ج1، م 2211 و 2212؛ بهجت، توضیح المسائل، م 1608؛ فاضل، توضیح المسائل، م 2124؛ دفتر مراجع.]

تبصره. امر به معروف و نهی از منکر دارای مراتب و مراحلی است؛ اولین مرتبه آن است که انزجار قلبی و ناراحتی درونی را با قیافه اظهار بدارد و چشم خود را ببندد یا اینکه چهره را عبوس کرده و خود را گرفته نشان دهد، انجام این مرحله که ضرر و مفسده جانی و مالی و آبرویی ندارد، واجب است.