در این باره سخنان گوناگونی در منابع تاریخی آمده است اما به عقیده ما آخرین سخن ایشان با اهل حرم زمانی بود که پیاده نظام لشکر عمرسعد از سمت راست و چپ بر باقیمانده سپاه امام حسین † حمله کرده و آنان را به شهادت رساندند تا آن که همراه حسین بن‌علی † جز سه یا چهار نفر باقی نماند. سپس امام با زنان (اهل بیت) وداع [1] کرد، در این هنگام، در حالی که سکینه ناله می کرد، حضرت او را به سینه اش چسباند و او را دلداری داد. جریان وداع های امام † به تفصیلی که در گزارش های برخی نویسندگان متأخر آمده است، در منابع معتبر کهن وجود ندارد. البتّه در کتاب « نور العین فی مشهد الحسین» منسوب به ابواسحاق اسفراینی (م 417 یا 418 ق)، (ص64)، قصه وداع امام † با زنان اهل‌بیت آمده است. امّا به سبب عدم اعتماد محقّقان به این کتاب، نمی توان آن را قابل اعتماد دانست. ابن‌شهراشوب نیز، اشاره مختصری به جریان وداع امام با یاران ( مناقب آل ابی طالب ، ج4، ص 119) و زنان اهل‌بیت ‰ به ویژه سکینه کرده است. ( مناقب آل ابی طالب ، ج4، ص 119). سپس مورّخان و نویسندگان بعدی این مسأله را بسط داده اند. چنان که مرحوم علامه مجلسی دو وداع برای امام † نوشته است. یکی پس از شهادت طفل شیرخوار: «و پردگیان سرادق عصمت را طلبید و دختران و خواهران را در برکشید و هر یک را به ثواب های حق تعالی تسلّی بخشید و صدای شیون از خیمه های حرم بلند گردید…». ( جلاء العیون ، ص 373) و بار دوّم پس از نقل خبر رفتن امام † با اسب کنار شریعه فرات برای نوشیدن آب و این که به حضرت گفتند که لشکر به خیمه گاه حمله کرده است: «پس بار دیگر اهل‌بیت رسالت و پردگیان سرادق عصمت و طهارت را وداع نمود…» (همان، ص374). محدّث قمی نیز این دو وداع را با تفصیل بیشتری آورده است. ( منتهی الآمال ، ج 2، ص 887 ـ 888 و ص 899). 
[1] .