آيا در خواندن دعا، بعضي از قواعد تلاوت قرآن مجيد بايد رعايت شود؟

در پاسخ به اين پرسش، مي توان گفت قواعد دو گونه است; يكي آن مواردي كه عدم رعايت آن موجب تغيير در معنا و مفهوم مي شود. و چه بسا در مواقعي موجب بطلان خواسته ي ما بشود. به عنوان مثال تفاوت دو حرف هاء و حاء در دو كلمه ي اَهْوي و اَحْوي، به صورتي كه «هاء» در كلمه ي اَهْوي با محدود كردن هوا در ميان تارهاي صوتي به صورت ساده ادا مي شود ولي در اَحْوي حرف حاء حلقي و با گرفتگي خاصي ادا مي شود.[1] قسم ديگر قواعدي است كه عدم رعايت آن مخلّ در معنا نمي باشد. يعني رعايت آن موارد در تلاوت دعا چندان ضروري به نظر نمي رسد، اعم آن موارد عبارت اند از حروف كوتاه (فتحه، كسره و ضمّه) و حروف كشيده (الف مدي، ياء مدي و واو مدي) و مدّ. مانند كلمه ي شاءَ كه در هنگام تلاوت، لازم نيست صدا بيش از اندازه كشيده شود زيرا چه اين كار را انجام بدهيم يا ندهيم، در هر صورت معنا را مي رساند. با توجه به مطالب فوق مي توان نتيجه گرفت كه; رعايت قواعد در تلاوت دعا در موارد تمايز حروف ها ضروري است ولي در حرف هاي مدي و اِماله  لازم نيست.
براي اجابت دعا، رعايت چند نکته ضروري است:
1. با طهارت و وضوء بودن.
2. رو به قبله بودن افضل است.
3. اقرار به گناه و عصيان.
4. خويشاوندان و دردمندان را در نظر داشتن.
5. اعتقاد به خدا و صفات او.
6. حسن ظن به خدا.
7. خشوع و توجّه به معاني.
8. انديشه و تفكر و پند گرفتن از مضمون و محتواي دعا.
9. تصفيه باطن از آلودگي.
10. اخلاص.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. دعا از ديدگاه قرآن و روايات، آيت الله بيوك خاتمي زنجاني.
2. درهاي بهشت; عبدالرضا ابراهيمي.
3. دعا از نظر دانشمندان، مهدي قائني.
4. عرفان اسلامي ج 6، حسين انصاريان.

پي نوشت:
[1]. حبيبي، علي و شهيدي، محمد رضا، روان خواني و تجويد قرآن كريم، قم، انتشارات روحاني، چاپ اول، 1376، ص 102.