آیا «تکبیر و تهلیل خدا» ناظر به «توحید ذاتی»، «تسبیح خدا» ناظر به «توحید صفاتی جلالی»، «حمد خدا» ناظر به «توحید صفاتی جمالی»، و «شکر خدا» ناظر به «توحید افعالی» می‌باشد؟

اذکار مطرح شده در پرسش، حاوی معارف فراوانی است. برخی از مفسران قرآن در مورد تسبیحات اربعه می‌گویند: ذکر «سبحان الله» به مقام تنزیه و تقدیس اشاره دارد – مقصود از مقام تنزیه و تقدیس این است که هیچ چیزی شبیه و مانند خداوند نیست؛ خداوند منزه و برتر از شباهت با مخلوقین است. – ذکر «الحمد لله» به مقام تشبیه اشاره می‌کند – منظور از تشبیه این است که هر چند چیزی عیناً شبیه خداوند نیست؛ ولی در اصل وجود و کمالات وجودی شبیه خداوند هستند و تباین ذاتی و اختلاف جوهری میان وجود خداوند و موجودات نیست؛ یعنی وجود خداوند و کمالات خداوند به گونه‌ای نیست که ما نتوانیم هیچ مفهومی از آن داشته باشیم.- و ذکر «لا اله الا الله» به جمع میان تشبیه و تنزیه نظر دارد. ذکر «الله اکبر» نیز به مقام فوق تشبیه و تنزیه اشاره دارد.[1]
حق تعالی فوق تمام اوصاف و فوق تشبیه و تنزیه است؛ خداوند برتر از آن است که به وصف درآید؛ چه وصف به صورت تنزیهی باشد و چه وصف به صورت تشبیهی؛ یعنی کنه ذات خداوند برتر از آن است که به شناخت درآید و توصیف شود و آنچه از تنزیه و تشبیه یا جمع بین این دو بیان شد مربوط به مقام  جلوه‌گری خداوند است نه مقام ذات.
البته برداشتی که در متن پرسش آمده نیز قابل پذیرش بوده و با قواعد ادبی و مباحث کلامی نیز ناهمخوانی ندارد.
تکبیر و تهلیل نشانگر آن است که ذات خدا تعدد پذیر نیست. حمد و ستایش خدا در بیشتر موارد نشانگر توجه به صفات جمال است و تسبیح خدا بر این واقعیت تأکید می‌کند که هیچ صفت نقصی را نمی‌توان به خدا نسبت داد. از طرفی چون تمام برکات و نعمت‌ها از طرف خدا است، شکر خدا نیز به نوعی منعکس‌کننده این توحید در افعال است.