درباره ی حکمتی که امیر بیان (علیه الصلاه و السلام) در آن می فرمایند: «مَنْ قَضَى حَقَّ مَنْ لَا یَقْضِی حَقَّهُ فَقَدْ عَبَدَهُ » ، در ترجمه و شرح نهج البلاغه ی فیض الاسلام، ج 6، ص 1167، چنین آمده است:
هر که بجا آورد حقّ کسی را که او حقّش را بجا نمى آورد (احترام کند کسی را که او در باره اش احترام نمى نماید) او را بندگى نموده است (زیرا بندگى فروتنى است در باره کسی که بدون خواستن پاداش اعتراف به عظمت و بزرگى او شود پس احترام به کسی که سود و زیانى ندارد مانند عبادت و بندگى او است، و چون در بعضى از جاها احترام کردن ستوده شده پس منظور امام علیه السّلام از این فرمایش اینست که شخص در احترام از حدّ تجاوز نکند یا کسی را که شایسته نیست بزرگ نداند. (چنانکه در وصیّت خود به امام حسن علیه السّلام فرمود: احمل نفسک من أخیک عند صرمه على الصّلة، تا آنجا که فرمود: و إیّاک أن تضع ذلک فى غیر موضعه أو أن تفعله بغیر أهله، براى ترجمه و شرح به نامه سى و یکم مراجعه شود).
و در نسخه ابن ابى الحدید فقد عبّده به تشدید باء ضبط شده یعنى کسی که بجا آورد حقّ کسی را که او حقّش را بجا نمى آورد او را بنده خویش گردانیده، زیرا در بجا آوردن حقّ او پاداشى در نظر نگرفته است بلکه خواسته به او احسان و نیکى کند).
جهت اطلاع بیشتر ر. ک: ترجمه و شرح نهج البلاغه (ابن میثم)، ج 5، ص 566 .