“وهابیان” از مدتها قبل مترصد ورود به کربلا بودند. در 18 ذی الحجة سال 1216 وقتی مردم شهر برای زیارت حرم مطهر امام علی(ع) به نجف رفته بودند، وارد شهر کربلا شده و دست به غارت اموال مردم و تخریب گنبد امام حسین (ع) و شبکه های ضریح مطهر زدند. سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعة این چنین می گوید: «وهابیان به زور وارد کربلا شدند، مردم آن جا را به خاک و خون کشیدند و جز عده کمی که فرار کردند و یا مخفی شدند، دیگران را کشته و مجروح کردند. قبر مطهر امام حسین (ع) را ویران کرده و شبکه ها ی ضریح مطهر را کنده و اموال آن جا را سرقت کردند و هرچه از اموال بود با خود بردند. آنان با این کار، اعمال متوکل عباسی نسبت به قبر مقدس امام حسین (ع) را زنده کردند.» مانند این مطلب، در کتاب ” الشیخ محمد بن عبدالوهاب عقیدته السلفیة و دعوته الإصلاحیة وثناء العلماء علیه” که از کتب وهابیت است نیز آمده است. وهابیان غیر از حمله به کربلا بارها به نجف اشرف نیز حمله کردند، اما به عللی نتوانستند وارد شهر شوند و فقط عده ای را خارج از دیوار شهر به شهادت رساندند. آنان ساخت گنبد و تزئین قبور (اگر چه قبور اولیاء خدا) را جایز نمی دانند. به همین علت گنبدهای ساخته شده بر روی قبور را بر نمی تابند. و به خاطر این عقیده و دیگر عقاید مشابه به شهر های مقدس شیعیان؛ مانند کربلا و نجف اشرف حمله ور شدند و دست به تخریب مرقد امامان معصوم زدند. آنان بارگاه امامان معصوم در بقیع را نیز به کلی تخریب کردند.