قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۷/۲۲
–
۷۰۱۴ بازدید
میخواستم بپرسم چرادر سوره روم آیه۲۱ خداوند فرمود: «أزواجا لتسکنوا إلیها» آیا این ضعف زن در برابر مرد را میرساند؟
خیر، برداشت اشتباه است و اصلا بحث ضعف زن در برابر مرد مطرح نیست. اگر ضعف هم باشد ضعف مرد است که با زن آرامش پیدا می کند. آیه در مقام بیان نشانه های قدرت و عظمت خدا و لطف او به انسانها است.ازواج در آیه جمع زوج و زوج هم بر زن اطلاق می شود و هم بر مرد. لتسکنوا از باب تغلیب برای مخاطبین مرد اطلاق شده و گر نه زن و مرد هر دو را شامل می شود. بنابراین وجود زن و شوهر مایه تسکین هم هستند گر چه وجود و ساختار آفرینشی زن طوری است که سکن و آرامش بیشتری به مرد و خانه می دهد و این نشانه حکمت الهی برای زندگی است نه ضعف زن.توضیح بیشتر این که:آیه بیان می کند که خلقت ازدواج و جعل مودت و مهربانى بین زن و مرد از نشانه های قدرت و علم خدای بی همتا است .«وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها …».علامه طباطبایی (ره) در تفسیر آیه می نویسند:
راغب در مفردات گفته: کلمه زوج به هر یک از نر و ماده حیوانات در صورتى که جفت هم شده باشند اطلاق مى شود، هم چنان که به هر یک از دو قرین چه حیوان و چه غیر حیوان نیز زوج گفته مى شود، خداى تعالى فرموده: فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَ الْأُنْثى؛ خدا از آن دو زوج قرار داد، یکى نر و یکى ماده. و نیز فرمود: به آدم گفتیم که تو و زوجت در بهشت منزل کنید، و اگر به ماده از حیوانات و مخصوصا انسان زوجه مى گویند، لغت نازیبا و غیر فصیح است، که جمعش زوجات مى آید،- تا آنجا که گفته- و جمع زوج ازواج مى آید.
پس اینکه فرمود: أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها، معنایش این است که براى شما و یا براى اینکه به شما نفع برساند از جنس خودتان زوج آفرید.
آرى هر یک از مرد و زن دستگاه تناسلى دارند که با دستگاه تناسلى دیگرى کامل مى گردد و از مجموع آن دو توالد و تناسل صورت مى گیرد، پس هر یک از آن دو فى نفسه ناقص، و محتاج به طرف دیگر است، و از مجموع آن دو، واحدى تام و تمام درست مى شود، و به خاطر همین نقص و احتیاج است که هر یک به سوى دیگرى حرکت مى کند، و چون بدان رسید آرام مى شود، چون هر ناقصى مشتاق به کمال است، و هر محتاجى مایل به زوال حاجت و فقر خویش است، و این حالت همان شهوتى است که در هر یک از این دو طرف به ودیعت نهاده شده.
وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً- کلمه مودت تقریبا به معناى محبتى است که اثرش در مقام عمل ظاهر باشد، در نتیجه نسبت مودت به محبت نسبت خضوع است به خشوع، چون خضوع آن خشوعى را گویند که در مقام عمل اثرش هویدا شود، به خلاف خشوع که به معناى نوعى تاثر نفسانى است، که از مشاهده عظمت و کبریایى در دل پدید مى آید.
و رحمت، به معناى نوعى تاثیر نفسانى است، که از مشاهده محرومیت محرومى که کمالى را ندارد، و محتاج به رفع نقص است، در دل پدید مى آید، و صاحبدل را وادار مى کند به اینکه در مقام برآید و او را از محرومیت نجات داده و نقصش را رفع کند.
یکى از روشن ترین جلوه گاه ها و موارد خودنمایى مودت و رحمت، جامعه کوچک خانواده است، چون زن و شوهر در محبت و مودت ملازم یکدیگرند، و این دو با هم و مخصوصا زن، فرزندان کوچکتر را رحم مى کنند، چون در آنها ضعف و عجز مشاهده مى کنند، و مى بینند که طفل صغیرشان نمى تواند حوائج ضرورى زندگى خود را تامین کند، لذا آن محبت و مودت وادارشان مى کند به اینکه در حفظ و حراست، و تغذیه، لباس، منزل، و تربیت او بکوشند، و اگر این رحمت نبود، نسل به کلى منقطع مى شد، و هرگز نوع بشر دوام نمى یافت.
نظیر این مورد مودت و رحمتى است که در جامعه بزرگ شهرى، و در میان افراد جامعه مشاهده مى شود، یکى از افراد وقتى هم شهرى خود را مى بیند، با او انس مى گیرد، و احساس محبت مى کند، و به مسکینان و ناتوانان اهل شهر خود که نمى توانند به واجبات زندگى خود قیام کنند، ترحم مى نماید.
و به طورى که از سیاق برمى آید مراد از مودت و رحمت در آیه همان مودت و رحمت خانوادگى است، هر چند که اطلاق آیه شامل دومى نیز مى شود.
لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ- چون وقتى قومى در باره اصول تکوینى خویش بیندیشند که آن اصول مرد و زن را وادار کرده به اینکه تشکیل جامعه خانوادگى دهند، و نیز آن دو را به مودت و رحمت واداشت، و آن مودت و رحمت نیز اجتماع مدنى و شهرى را پدید آورد، و چه آثارى بر این اجتماع مترتب شد، نوع بشرى بقاء یافت، و زندگى دنیایى و آخرتى انسان به کمال رسید، آن وقت متوجه مى شوند که چه آیات عجیبى در آنها هست، و خداى تعالى چه تدابیرى در امر این نوع از موجودات به کار برده، تدابیرى که عقل را حیران و دهشت زده مى کند.
ر. ک: ترجمه المیزان، ج 16، 249- 251.
راغب در مفردات گفته: کلمه زوج به هر یک از نر و ماده حیوانات در صورتى که جفت هم شده باشند اطلاق مى شود، هم چنان که به هر یک از دو قرین چه حیوان و چه غیر حیوان نیز زوج گفته مى شود، خداى تعالى فرموده: فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَ الْأُنْثى؛ خدا از آن دو زوج قرار داد، یکى نر و یکى ماده. و نیز فرمود: به آدم گفتیم که تو و زوجت در بهشت منزل کنید، و اگر به ماده از حیوانات و مخصوصا انسان زوجه مى گویند، لغت نازیبا و غیر فصیح است، که جمعش زوجات مى آید،- تا آنجا که گفته- و جمع زوج ازواج مى آید.
پس اینکه فرمود: أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها، معنایش این است که براى شما و یا براى اینکه به شما نفع برساند از جنس خودتان زوج آفرید.
آرى هر یک از مرد و زن دستگاه تناسلى دارند که با دستگاه تناسلى دیگرى کامل مى گردد و از مجموع آن دو توالد و تناسل صورت مى گیرد، پس هر یک از آن دو فى نفسه ناقص، و محتاج به طرف دیگر است، و از مجموع آن دو، واحدى تام و تمام درست مى شود، و به خاطر همین نقص و احتیاج است که هر یک به سوى دیگرى حرکت مى کند، و چون بدان رسید آرام مى شود، چون هر ناقصى مشتاق به کمال است، و هر محتاجى مایل به زوال حاجت و فقر خویش است، و این حالت همان شهوتى است که در هر یک از این دو طرف به ودیعت نهاده شده.
وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً- کلمه مودت تقریبا به معناى محبتى است که اثرش در مقام عمل ظاهر باشد، در نتیجه نسبت مودت به محبت نسبت خضوع است به خشوع، چون خضوع آن خشوعى را گویند که در مقام عمل اثرش هویدا شود، به خلاف خشوع که به معناى نوعى تاثر نفسانى است، که از مشاهده عظمت و کبریایى در دل پدید مى آید.
و رحمت، به معناى نوعى تاثیر نفسانى است، که از مشاهده محرومیت محرومى که کمالى را ندارد، و محتاج به رفع نقص است، در دل پدید مى آید، و صاحبدل را وادار مى کند به اینکه در مقام برآید و او را از محرومیت نجات داده و نقصش را رفع کند.
یکى از روشن ترین جلوه گاه ها و موارد خودنمایى مودت و رحمت، جامعه کوچک خانواده است، چون زن و شوهر در محبت و مودت ملازم یکدیگرند، و این دو با هم و مخصوصا زن، فرزندان کوچکتر را رحم مى کنند، چون در آنها ضعف و عجز مشاهده مى کنند، و مى بینند که طفل صغیرشان نمى تواند حوائج ضرورى زندگى خود را تامین کند، لذا آن محبت و مودت وادارشان مى کند به اینکه در حفظ و حراست، و تغذیه، لباس، منزل، و تربیت او بکوشند، و اگر این رحمت نبود، نسل به کلى منقطع مى شد، و هرگز نوع بشر دوام نمى یافت.
نظیر این مورد مودت و رحمتى است که در جامعه بزرگ شهرى، و در میان افراد جامعه مشاهده مى شود، یکى از افراد وقتى هم شهرى خود را مى بیند، با او انس مى گیرد، و احساس محبت مى کند، و به مسکینان و ناتوانان اهل شهر خود که نمى توانند به واجبات زندگى خود قیام کنند، ترحم مى نماید.
و به طورى که از سیاق برمى آید مراد از مودت و رحمت در آیه همان مودت و رحمت خانوادگى است، هر چند که اطلاق آیه شامل دومى نیز مى شود.
لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ- چون وقتى قومى در باره اصول تکوینى خویش بیندیشند که آن اصول مرد و زن را وادار کرده به اینکه تشکیل جامعه خانوادگى دهند، و نیز آن دو را به مودت و رحمت واداشت، و آن مودت و رحمت نیز اجتماع مدنى و شهرى را پدید آورد، و چه آثارى بر این اجتماع مترتب شد، نوع بشرى بقاء یافت، و زندگى دنیایى و آخرتى انسان به کمال رسید، آن وقت متوجه مى شوند که چه آیات عجیبى در آنها هست، و خداى تعالى چه تدابیرى در امر این نوع از موجودات به کار برده، تدابیرى که عقل را حیران و دهشت زده مى کند.
ر. ک: ترجمه المیزان، ج 16، 249- 251.